Powered by Blogger.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

Saturday, July 31, 2010

TRS leader Harish Rao wins by record margin 68,681

Telangana Rashtra Samiti (TRS) leader T Harish Rao on Friday set a record in Andhra Pradesh's electoral politics by retaining his Siddipet assembly seat in the by-elections by a margin of over 95,000 votes. He was elected with a margin of 95,858 votes, breaking the record of late former Chief Minister YS Rajasekhara Reddy, who was re-elected from Pulivendula constituency in Kadapa district last year with a margin of 68,681.

Harish Rao came second in last year's elections in terms of victory margin with 64,677 votes.
The candidates of both the ruling Congress and main opposition Telugu Desam Party in Siddpet constituency in Medak district lost their deposits.

Harish Rao is the nephew of TRS chief K Chandrasekhara Rao and has been winning the seat ever since the latter moved to the Lok Sabha after the 2004 elections.

Minister YS RajasGA_googleCreateDomIframe('googleekhara Reddy, who was re-elected from Pulivendula districtconstituency in Kadapa last year with a margin of 68,681.

Harish Rao came second in last year's elections in terms of victory margin with 64,677 votes.
The candidates of both the ruling Congress and main opposition Telugu Desam Party in Siddpet constituency in Medak district lost their deposits.

Harish Rao is the nephew of TRS chief K Chandrasekhara Rao and has been winning the seat ever since the latter moved to the Lok Sabha after the 2004 elections.

Read more...

Monday, July 19, 2010

Cartoon Images Telangana and Andhra

These Images and pictures illustrates the true thing going on in AndhraPrdesh




























Read more...

TELANGANA HISTORY

TELANGANA HISTORY

Telugu is a region of India (and also it is a proposed state in INDIAN UNION)bordering the states of Maharashtra on North-West, Karnataka on West, Chattisgargh and Orissa on North, and Coastal Andhra region on East and Rayalaseema region on South; both these regions were part of Andhra state and were merged with Telangana region to form the current Andhra Pradesh state in 1956.

The region has an area of 114,840 km2, and population of 30,696,520 per the 2001 census. The name is derived from the corrupted form of reference of the Telugu speaking population as "Telang" by the generations of Muslim rulers. The region lies on the Deccan plateau to the west of the Eastern Ghats range, and includes the northwestern interior districts of Andhra Pradesh state. Telangana region has 10 districts: Warangal, Adilabad, Khammam, Mahabubnagar, Nalgonda, Rangareddy, Karimnagar, Nizamabad, Medak, and the state capital of Andhra Pradesh, Hyderabad. The Krishna and Godavari rivers flow through the region from west to east.

On December 9, 2009, the Government of India announced that the process for the formation of Telangana state would be considered upon introduction and passage of a separation statement by the state assembly of Andhra Pradesh.[1] The Government of India has since constituted a five member committee headed by Justice B. N. Srikrishna to study the feasibility of a separate Telangana state within the Indian Union.

History

The Telangana region is believed by some scholars to have been mentioned in the Mahabharata as the Telinga Kingdom[citation needed], inhabited by the tribe known as Telavana, who fought on the Pandava side in the great war of Mahabharata. There is also Pandavula Guhalu in Warangal district (where the Pandavas spent their life in exile (Lakkha Gruham).In Treta yuga, it is believed that Rama, Sita, and Lakshmana spent their life in exile at Parnashala on the banks of the Godavari river, which is about 25 km from Bhadrachalam in Khammam District in the Telangana region.Telangana has been the homeland to the Sathavahanas and Kakatiyas.

Kotilingala in Karimnagar was the first capital of the Sathavahanas before Dharanikota. Excavations at Kotilingala revealed coinage of Simukha, the first Satavahana emperor.The region experienced its golden age during the reign of the Kakatiyas, a Telugu dynasty that ruled most parts of what is now Andhra Pradesh from 1083 CE to 1323. Ganapatideva was known as the greatest of the Kakatiyas and the first after the Satavahanas to bring the entire Telugu area under one rule.

He put an end to the rule of the Cholas, who accepted his suzerainty in the year 1210. He established order in his vast dominion that stretched from the Godavari delta and Anakapalle in the east to Raichur (in modern day Karnataka) in the west and from Karimnagar & Bastar (in modern day Chattisgarh) in the north to Srisailam & Tripurantakam, near Ongole, in the south. It was also during his reign that the Golkonda fort was first constructed by the Kakatiyas. Rani Rudramadevi and Prataparudra were prominent kings from the Kakatiya dynasty.Telangana then came under Muslim rule in 14th century by the Delhi Sultanate, followed by Bahmanis, Qutb Shahis, and the Mughals.

As the Mughal Empire began to disintegrate in the early 18th century, the Muslim Asafjahi dynasty established a separate state known as Hyderabad. Later, Hyderabad entered into a treaty of subsidiary alliance with the British Empire, and was the largest and most populous princely state in India. Telangana was never under direct British rule, unlike the Coastal Andhra and Rayalaseema regions of Andhra Pradesh, which were part of British India's Madras Presidency.

Telangana Rebellion

The Telangana Rebellion was a Communist led peasant revolt that took place in the former princely state of Hyderabad between 1946 and 1951. This was led by the Communist Party of India.The revolt began in the Nalgonda district and quickly spread to the Warangal and Bidar districts. Peasant farmers and labourers revolted against the Nizam and the local feudal landlords (jagirdars and deshmukhs) who were loyal to the Nizam. The initial modest aims were to do away with the illegal and excessive exploitation meted out by these feudal lords in the name of bonded labour. The most strident demand was for the writing off of all debts of the peasants that were manipulated by the feudal lords.

Few among the well-known individuals at the forefront of the movement were great leaders like Puchalapalli Sundaraiah, Makineni Basavapunaiah , Chandra Rajeswara Rao, Raavi Narayana Reddy, Arjula Ramana Reddy, the Urdu poet Makhdoom Mohiuddin, Hassan Nasir, Bhimreddy Narasimha Reddy, Mallu Venkata Narasimha Reddy , Mallu Swarajyam , Arutla Ramchandra Reddy and his wife Arutla Kamala Bai.The violent phase of the movement ended after the central government sent in the army. Starting in 1951, the CPI shifted to a more moderate strategy of seeking to bring communism to India within the constraints of Indian democracy.

Post-independence history

When India became independent from the British Empire, the Nizam of Hyderabad wanted Hyderabad State to remain independent under the special provisions given to princely states. The Government of India annexed Hyderabad State on September 17, 1948, in an operation by the Indian Army called Operation Polo. When India became independent, the Telugu-speaking people were distributed in about 22 districts, 9 of them in the Telangana region of Nizam's Dominions (Hyderabad State), 12 in the Madras Presidency (Andhra region), and one in French-controlled Yanam. A Communist led peasant revolt started in 1946 and lasted until 1951, weakening the viability of Hyderabad as an Indian state in its present form.

The Central Government appointed a civil servant, Keralite Vellodi Narayana Menon K, as Chief Minister of Hyderabad state on 26 January 1950. He administered the state with the help of bureaucrats from Madras state and Bombay state. In 1952, Telangana had tasted democracy for the first time when it participated in general elections and elected Dr. Burgula Ramakrishna Rao as the Chief minister of Hyderabad State. The Telugu speaking people in Madras state enjoyed some form of democracy since 1920.

During this time there were violent Mulki agitations by some Telanganites to send back bureaucrats from Madras state, and to strictly implement Mulki rules.Meanwhile, Telugu-speaking areas (Andhra region) were carved out of an erstwhile Madras state by popular agitation by leaders like Potti Sri Ramulu to create Andhra State with Kurnool as its capital in 1953.

Separate Telangana state movement

1969 MovementIn the years after the formation of Andhra Pradesh state, people of Telangana expressed dissatisfaction over how the agreements and guarantees were implemented. Discontent with the 1956 Gentleman's agreement intensified in January 1969, when the guarantees that had been agreed on were supposed to lapse. Student agitation for the continuation of the agreement began at Osmania University in Hyderabad and spread to other parts of the region. Government employees and opposition members of the state legislative assembly swiftly threatened "direct action" in support of the students.

This movement, also known as Telangana movement, led to widespread violence and deaths of hundreds of people including 369 students.Although the Congress faced some dissension within its ranks, its leadership stood against additional linguistic states, which were branded as "anti-national." As a result, defectors from the Congress, led by M. Chenna Reddy, founded the Telangana People's Association (Telangana Praja Samithi). Despite electoral successes, however, some of the new party leaders gave up their agitation in September 1971 and, much to the chagrin of separatists, rejoined the safer political haven of the Congress ranks.During the movement, the Government promised to correct what critics saw as violation to Gentleman's agreement in jobs, budget allocations, educational facilities .

Prime Minister, Indira Gandhi was strongly against the division of the state but on her recommendation, P. V. Narasimha Rao became first Chief minister of Andhra Pradesh from Telangana on September 30, 1971.In the year 1972, all candidates belonging to STPS under the leadership of M Sridhar Reddy contested the assembly elections, however, only Mr Thakkalapalli Purushotham Rao got elected from Wardhannapet constituency of Warangal District and rest were defeated.

In 1969, Mr Purushotham Rao unveiled Telangana map in the state assembly.Purushotham Rao was for outright separation during the 1969 movement and he supported the student views.At the end of 1972, when the Supreme Court upheld the Mulki rules, Jai Andhra movement started in Coastal Andhra and Rayalaseema regions protesting the protections mentioned in the Gentleman's agreement.[8] P. V. Narasimha Rao had to resign as Chief minister of Andhra Pradesh on January 10, 1973. President's rule was declared in the state. Finally, a political settlement was arrived at under the aegis of the Central Government. A Six-Point Formula was agreed upon by the leaders of the two regions to prevent any recurrence of such agitations in future.

The `Six-Point Formula' included (1) the abolition of Mulki rules and the Telangana Regional Committee (protections mentioned in the Gentleman's agreement) and (2) the establishment of a Central University at Hyderabad to augment educational facilities. (3) In regards to jobs, state divided into six zones, within the framework of three regions, namely, Coastal Andhra, Rayalaseema, and Telangana (Zone V, and Zone VI) with Hyderabad under Zone VI. Each zone should prefer local candidates for state government jobs. However according to GOM, the regions were rezoned with Zone I,II,III Coastal Andhra, Zone IV Rayalaseema, Zone V,IV Telangana.

Movement in 1990-2004

The emotions and forces generated by the movement in 1969 were not strong enough, however, for a continuing drive for a separate state until 1990s when Bharatiya Janata Party (BJP), promised a separate Telangana state if they came to power. BJP created Jharkhand, Chhattisgarh and Uttarkhand states in year 2000 as promised. But the BJP could not create a separate Telangana state because of the opposition from its coalition partner, Telugu Desam Party.

These developments brought new life into the separatist Telangana movement by year 2000. Congress party MLAs from the Telangana region, supported a separate Telangana state and formed the Telangana Congress Legislators Forum. In another development, a new party called Telangana Rashtra Samithi (or TRS), led by Kalvakuntla Chandrasekhar Rao (KCR), was formed with the single point agenda of creating a separate Telangana state, with Hyderabad as its capital.

Grievances of Telangana Proponents

Telangana is the largest single region of the three regions of Andhra Pradesh state covering 41.47% of its total area, is inhabited by 40.54% of the state’s population, contributes about 76% to the state’s revenues (excluding central government contribution). From Central govt: 19.86%, From Telangana: 61.47% (including 37.17% from Hyderabad), From Andhra: 14.71, From Rayalaseema: 3.90%.Among others, alleged injustices in water, budget allocations, jobs are the grievances cited by Telangana proponents.

Telangana supporters cite that the majority of water supply is from the Telangana region, yet canal irrigation disproportionately benefits the Coastal Andhra region with relative underdevelopment of Telangana. In addition, the share of education funding for Telangana ranges from 9.86% in government aided primary schools to government degree colleges which has a share of 37.85%. Above numbers includes the expenditure in Capital Hyderabad. In addition, budget allocations to Telangana are generally less than 1/3 of total Andhra Pradesh budget.

In addition, there are allegations that the Telangana budget is being misappropriated. Telangana proponents cite that only 20% of total Government employees, less than 10% employees in secretariat, less than 5% of head of the departments in Andhra Pradesh are from Telangana, while those from other regions make up the bulk of employment. Andhra Pradesh was represented by Telangana chief ministers for only 6-1/2 years out of over five decades of its existence, with no chief minister from the region being in power continuously for more than 2-1/2 years.

Proponents of a separate Telangana state feel all the agreements, accords, formulas, plans and assurances on the floor of legislature and Lok Sabha, in last 50+ years, could not be honoured and Telangana was forced to remain neglected, exploited and backward. They allege that the experiment to remain as one state proved to be a futile exercise and therefore, separation is found to be the best solution.

2009 and Later

In February 2009 the state government declared that it had no objection, in principle, to the formation of separate Telangana and that the time had come to move forward decisively on this issue. To resolve issues related to it the government constituted a joint house committee.Ahead of the 2009 General Elections in India, all the major parties in Andhra Pradesh supported the formation of Telangana. The Bharatiya Janata Party (BJP) again announced their policy of having smaller states and would create two more states, Telangana and Gorkhaland, if they won the election.

The Congress Party still says it is committed to Telangana statehood,[61] but claims Muslim minorities are opposed to creation of separate state along with majority of people. Some analysts, however, feel that the "Muslim reluctance card" has been deftly played by then Chief Minister Y. S. Rajasekhara Reddy, who is staunchly opposed to the formation of the new state.The Telugu Desam Party (TDP) had promised to work for Telangana statehood. Telangana Rashtra Samithi (TRS) joined a Mahakutami (or grand alliance) with TDP and left parties to defeat the Congress party for denying statehood for Telangana.The Praja Rajyam Party (PRP), newly founded by film star Chiranjeevi, supported Telangana statehood prior to elections,but later changed its stance.

Nava Telangana Party merged with PRP after it realized that there is not enough political space for two sub-regional Telangana parties with Telananga statehood as main agenda.Several political parties, including some Telangana congress leaders, criticized Chief Minister, Y.S. Rajasekhara Reddy (YSR), when he changed his stand from pro-Telangana separation and gave anti-separation statements after the polls.Congress returned to power both at center and state.In September 2009, Chief Minister Y. S. Rajasekhara Reddy (YSR) died in a helicopter crash while flying in bad weather.On November 29, 2009, the TRS president, K. Chandrashekar Rao (KCR) started a fast-unto-death demanding that the Congress party introduce a Telangana bill in the Parliament.

He was arrested by the government of Andhra Pradesh. Student organizations, employee unions and various organizations joined the movement. Telangana strikes shut down Telangana on Dec 6th and 7th. Student organizations planned a massive rally at the state Assembly on Dec 10th. Government warned that the rally did not have permission and deployed police troops through out Telangana. The apparent decline in KCR's health led to a sense of urgency to take a decision on the issue of Telangana statehood.

Proposed Telangana State Formation Process

On December 9, 2009, P. Chidambaram, the Union Minister of Home Affairs announced that the Indian government would start the process of forming a separate Telangana state, pending the introduction and passage of a separation resolution in the Andhra Pradesh assembly. KCR thus ended his 11 day fast, saying from his hospital bed that this was a "true victory of the people of Telangana."Pro-Telangana supporters celebrated the central government decision while those from the Coastal Andhra and Rayalaseema regions (Andhra region) protested.

In fact, within a short time of the Home Minister's declaration, sensing the public mood, MLAs from the Coastal Andhra and Rayalaseema regions (Andhra region) submitted their resignations in protest of the process of creation of a new state within Andhra Pradesh. By the 16th of December, at least 147 legislators (including Praja Rajyam Founder Chiranjeevi) and many Members of Parliament had resigned in protest of the Government's decision to begin discussions on forming a new state of Telangana. 22 Ministers from the State Cabinet, all from Andhra (Coastal Andhra and Rayalaseema) regions submitted their resignations.

On December 16, media reports confirmed that there was a split in the Praja Rajyam Party (PRP) over the Telangana issue, with its leader Chiranjeevi as well as 16 out of 18 party MLAs(the remaining 2 hailed from Telangana) opposing the division of Andhra Pradesh while Telangana leaders in the party were unhappy with the shift in the party's views.On December 23, the Government of India announced that no action on Telangana will be taken until a consensus is reached by all parties.

The TRS reacted by calling for another general strike on 24th Dec '09, an action aimed at stalling the regional economy.A Joint Action Committee (JAC) was formed with the pro-separation members of the major political parties. There were reports that members of the JAC had widely divergent approaches on the issue of a separate Telangana. Subsequently, Andhra (Coastal Andhra and Rayalaseema) region MLAs started withdrawing their resignations while MLAs and ministers from Telangana started submitting their resignations, demanding the Centre to take immediate steps to initiate the process of bifurcating Andhra Pradesh.

The Home minister had an all party meeting on the 5th of January to elicit views of all parties in the State. Further, on the advice of Congress party's central leadership, all of the Ministers from Telangana withdrew their resignations. Rallies, hunger strikes, suicides continue, sometimes turning violent, through out Telangana to protest against the delay in bifurcating the State. The all-party Telangana Joint Action Committee (JAC) started relay hunger strikes and threatened resignations of all legislators on Jan 28, demanding the Centre to spell out its stand on separate Telangana and start the process of creating the State within a timeframe.

The Union minister for Home Affairs P Chidambaram announced on January 28 that a Committee to examine the demand for a separate Telangana would be announced after a week. On the 3rd February the government announced the 5 member committee that would look into the issue of Bifurcation of state.The Telangana Joint Action Committee said the agitations would continue until a Bill was passed in Parliament for the formation of a Telangana State.

Agitation involved human chains, community kitchens on roads, amongst others On Feb 3rd JAC organized a longest human chain in India, a distance of 500 km, from north to South in Telangana.The Jamaat-e-Islami Hind has supported a separate Telangana state by giving the slogan, "Justice for Telangana and Telangana for Justice" The Jamaat with its student wing Students Islamic Organisation of India organized a large rally at Nizam college grounds on February 7, 2010.On February 12, Central government announced Terms of Reference to B.N. Srikrishna Committee with a deadline of December 31, 2010.

Telangana-JAC rejected the terms of reference saying that it "undid" Union home minister's statement in New Delhi on December 9, 2009.On February 16, Congress legislators from the Telangana region resigned from the Joint Action Committee due to "unilateral actions by KCR.As of February 22, 2010, more than 250 Telangana people committed suicides over the delay in the formation of Telangana state.

Sri Krishna Committee solicited suggestions/views from the political parties, social organisations and other stakeholders on February 21. Committee received over 60,000 petitions by the deadline of April 10. The committee began personal interactions with the various stakeholders, including the political parties starting from April 16. The committee met with the leaders of TRS, PRP, CPI, MIM, TDP leaders from Seema-Andhra, TDP leaders from Telangana and various organizations from though out Andhra Pradesh.




Read more...

Thursday, July 15, 2010

కాటన్‌ వారసత్వంలో గోదావరి!

కాంగ్రెస్‌ ప్రభుత్వం పునరాగమనంతో గోదావరి జలాల నియంత్రణ, వాటి ప్రైవేటీకరణ మరింత వేగవంతమవనున్నాయని చెప్పవచ్చు.

ప్రపంచవ్యాప్తంగా పర్యావరణ వ్యవస్థల పరిరక్షణ, నిర్వాసితుల పునరావాసం, ప్రకృతిని మానవ అవసరాలకు అనుగుణంగా నియంత్రించడం, వాతావరణ మార్పులు మొదలైన అంశాలపై ముమ్మర చర్చలు జరుగుతున్నాయి.

ఈ అంశాలపై ఆయా దేశాల పాలకులు అనుసరిస్తున్న విధానాల పట్ల తీవ్ర నిరసన పెల్లుబుకుతోంది. అయినప్పటికీ మన రాష్ట్రంలో కాటన్‌ వారసత్వం నిరాటంకంగా కొనసాగే అవకాశాలే ఎక్కువగా ఉన్నాయి.


‘కాటన్‌ దొరస్నానమహం కరిష్యే కాటన్‌ దొరస్నాన మహం కరిష్యే’- సర్‌ ఆర్థర్‌ కాటన్‌ సజీవులుగా ఉన్నప్పుడే గోదావరి తీరాన వేదవేత్తలు రేవుల్లో స్నానం చేసేముందు చెప్పుకొనే సంకల్పంలో ఆయన్ని ఆ విధంగా స్మరించుకొనేవారు. వారి దృష్టిలో కాటన్‌ సాక్షాత్తు భగీరథుడే. ఆయన్ని గురించి కోస్తాంధ్ర ప్రజల అభిప్రాయం ఇప్పటికే అదే. రైతులు, ఇంజనీర్లు, టెక్నోక్రాట్స్‌ ప్రతి ఒక్కరూ ఆ పరదేశీని అత్యంత గౌరవంగా స్మరించుకోవడం కద్దు.

1852లో ధవళేశ్వరం వద్ద గోదావరి నదిపై ఆనకట్ట (ఇప్పుడు కాటన్‌ బ్యారేజ్‌గా సుప్రసిద్ధం) నిర్మాణాన్ని పూర్తిచేసినప్పుడు ఆయన దాన్ని కేవలం ఒక ఇంజనీరింగ్‌ ప్రాజెక్ట్‌ గా మాత్రమే భావించలేదు. ఒక ‘క్రైస్తవ ప్రభుత్వం’ తన పాలనలోని వారికి అందించే సేవలకు ఒక తార్కాణంగా గోదావరి ఆనకట్టను కాటన్‌ భావించారు.


ఒక క్రైస్తవ ప్రభుత్వం అందించే సేవలపై దేశీయులు అంటే పాలితులకు పూర్తిగా కొత్త భావాలు కల్గించి తద్వారా వారిని క్రైస్తవ మత స్వీకారానికి ఉన్ముఖులను చేయడమే అసలు లక్ష్యమని కాటన్‌ స్వయంగా పేర్కొన్నారు.

మనం విదేశీ పాలన నుంచి విముక్తి పొంది ఆరు దశాబ్దాలు గడిచిపోయాయి. అయినా మనలో ఇప్పటికీ బ్రిటిష్‌ వలస పాలనా కాలపు సంప్రదాయాలు, ఆలోచనారీతులే కొనసాగుతున్నాయి. 1856లో నదీ జలాల విషయమై కాటన్‌ ఏమన్నారో చూడండి: ‘నది స్వేచ్ఛా ప్రవాహాన్ని అడ్డుకోవాలి. ప్రధాన ప్రవాహిని, దానిలో కలిసే ఉపనదులూ పొంగిపొరలి తీర ప్రాంతాలను ముంచెత్తకుండా కృత్రిమ అడ్డుకట్టలు నిర్మించాలి. కృత్రిమ పద్ధతుల ద్వారానే నదిలో ప్రవాహం నిరంతరమూ ఒక స్థాయిలో ప్రవహించి, పరీవాహక ప్రాంతాలకు ఉపయోగపడేలా చూడడం, అలాగే ఆ నీరు కాలవల వ్యవస్థద్వారా ప్రతి ఎకరానికి అందేలా చేయడం కూడా ఎంతో ముఖ్యం’.


ఆయన ఇంకా ఇలా రాశారు: ‘గోదావరి డెల్టాలో జరుగుతున్న నీటి పారుదల వ్యవస్థ నిర్మాణం నాలుగు లక్ష్యాలతో జరుగుతుంది. అవి



  1. నదిని నియంత్రించడం,
    తీర భూములను వరదల నుంచి పరిరక్షించడం,
    పరీవాహక ప్రాంత భూములకు నిరంతరం నీటి సదుపాయం కల్గించడం,
    చౌక రవాణా మార్గంగా నదీ వ్యవస్థను ఉపయోగించుకోవడం.

మనం ఇప్పుడు పర్యావరణ (సహజ) ప్రవాహంగా పరిగణించే దానికి ప్రతిబంధకం కల్గించడమే నీటి పారుదల వ్యవస్థలపై కాటన్‌ దార్శనికతలోని ప్రధాన అంశం. దీనితో పాటు గరిష్ఠ స్థాయిలో లాభాలను సాధించడానికి నదీజలాలు, వాటి పారుదల వ్యవస్థలను ఆర్థికంగా ఉపయోగించుకోవడం మరో ప్రధాన లక్ష్యం. కాటన్‌ లక్ష్యంగా పెట్టుకున్న నిరంతర నీటి సరఫరా సాంప్రదాయక పంటల సాగు పద్ధతులు, నీటి సరఫరా విధానాలను అనివార్యంగా మార్చివేస్తుంది. అయినప్పటికీ ప్రభుత్వ ఆదాయాన్ని మరింతగా పెంపొందించడానికినిరంతర నీటి సరఫరా ఒక భద్రమైన మార్గంగా ఆయన భావించారు.


వ్యవసాయ భూములను నిరంతరం సాగుచేయకుండా అప్పుడప్పుడూ కొన్ని సంవత్సరాల పాటు ఎటువంటి పంటలు వేయకుండా ఖాళీగా ఉంచడమనే సంప్రదాయ సేద్య విధానం బ్రిటిష్‌ వారికి ఏ మాత్రం నచ్చలేదు. దానివల్ల ప్రభుత్వ కోశానికి శిస్తు రూపేణా రావాల్సిన రాబడి కొరవడుతుందని వారు ఆందోళన చెందారు. గ్లాస్‌ఫర్డ్‌ అనే అధికారి ఇలా రాశారు ‘ప్రతి ఖరీఫ్‌ సీజన్‌లోను 2000 నాగళ్ళు అటక మీదే ఉండిపోతున్నాయి.

వాటితో 8000 ఎకరాలను సాగుచేయవచ్చు. ఆ భూములకు నిరంతర నీటి సరఫరా కలుగజేస్తే విరామం లేని వ్యవసాయం సాధ్యమవుతుంది’. కేవలం వరదలను అరికట్టి దేశీయులకు తోడ్పడడమే గోదావరిపై ఆనకట్ట నిర్మాణ లక్ష్యం కాదు. ఆ నిర్మాణానికి ఖర్చు చేసిన ప్రతి నయా పైసాను నీటి తీరువా ద్వారా తిరిగి రాబట్టుకోవడం జరిగింది. 1878లో గోదావరి, కృష్ణా (అప్పుడు కిస్ట్నా అనేవారు) డెల్టాలలో నీటి తీరువా సారవా (ఖరీఫ్‌) పంటకు ఎకరానికి నాలుగు రూపాయలుగా ఉండేది (తరువాత దీనిని 5 రూపాయలకు పెంచారు). దాళవా (రబీ) పంటకు నీటితీరువా ఎకరానికి ఆరు రూపాయలుగా ఉండేది. మెట్ట పంట విషయానికి వస్తే ఈ శిస్తు ఎకరానికి రెండు రూపాయలుగా ఉండేది.


ఆనకట్ట నిర్మాణం బ్రిటిష్‌ వలస పాలకులకు ఆర్థికంగా ఎంతో లబ్ధిని సమకూర్చింది. సాగునీటి సదుపాయాల వృద్ధిద్వారా వచ్చిన లబ్ధే కాదు అంతర్గత జల రవాణా సదుపాయాల వ్యవస్థకూడా ఇతోధికంగా మెరుగుపడింది. గోదావరి పరీవాహక ప్రాంతంలో జల రవాణా వ్యవస్థను ప్రైవేట్‌ సంస్థలకు అప్పగించడం ద్వారా మరింత ఆదాయాన్ని సమకూర్చుకోవచ్చని కాటన్‌ ప్రతిపాదించారు. అయితే ఈ విషయమై బ్రిటిష్‌ పాలకులు తగు శ్రద్ధ చూపకపోవడం పట్ల ఆయన తీవ్ర అసంతృప్తికి లోనయ్యారు. నూట యాభై సంవత్సరాల అనంతరం కాటన్‌ కలలు సాకారమవుతున్నాయి! గోదావరి నదిపై నిర్మించ తలపెట్టిన వివిధ ప్రాజెక్టులతో ఆ నదీ జలాలను చుక్క కూడా విడవకుండా ఉపయోగించుకోవడానికి ప్రస్తుత పాలకులు పూనుకున్నారు (అయితే ఇది నిజంగా ప్రజల ప్రయోజనాల కోసమేనా? పర్యావరణ భద్రతనైనా పట్టించుకుంటున్నారా? సమాధానాలు స్పష్టమే).


ప్రజల సొమ్ముతో అభివృద్ధిపరచిన సదుపాయాలను ప్రైవేట్‌ లబ్ధికి వినియోగించుకోవడమనే ఆయన స్వప్నం కూడా నిజమవుతోంది. వాణిజ్య పర్యాటక సదుపాయాల అభివృద్ధే ఇందుకొక నిదర్శనం. అసెంబ్లీ ఎన్నికల ప్రక్రియ ప్రారంభమైన తరువాత కాంగ్రెస్‌ ప్రభుత్వం “గోదావరి నదిపై నిర్మిస్తున్న పోలవరం, ప్రాణహిత-చేవెళ్ళ, సుజల స్రవంతితో సహా ఐదు ప్రాజెక్టులకు ‘జాతీయ’ హోదాను సాధించడానికి తమ ప్రభుత్వం ప్రయత్నిస్తుందని” ప్రకటించడం గమనార్హం.
గోదావరి నదిపై ప్రాజెక్టులకు 18,000 కోట్ల రూపాయలు కేటాయించగా అందులో 4000 కోట్ల రూపాయలను పెండింగ్‌ బిల్లుల చెల్లింపునకు వినియోగించారు. నిజానికి పోలవరం విషయంలో గానీ, గోదావరిపై నిర్మిస్తున్న మరే ఇతర ప్రాజెక్టు విషయంలో గానీ ఎన్నికలకు ముందు పెద్దగా ఆసక్తి వ్యక్తం కాలేదు. ఆశ్చర్యకరమైన విషయమేమిటంటే ఎన్నికల ప్రచారంలో కూడా అవి చర్చనీయాంశాలు కాలేదు.


కోస్తాంధ్ర జిల్లాల్లో ఎన్నికల ప్రచారం ఊపందుకున్న ఒక దశలో తెలంగాణ రాష్ట్రాన్ని అనుమతిస్తే గోదావరి జలాలు తీరాంధ్రులకు అందుబాటులో ఉండవని కాంగ్రెస్‌ పార్టీ పేర్కొంది! ‘గోదావరి జలాల వినియోగం’అనే నినాదాన్ని 2004 ఎన్నికలలో మాదిరిగా 2009 ఎన్నికలలో పెద్దగా ప్రాధాన్యం పొందలేదు. మొత్తంగా జలవనరుల వ్యవహారాలు సైతం ప్రస్తుత ఎన్నికలలో కంటే గత అసెంబ్లీ ఎన్నికలలోనే నిర్ణయాత్మక పాత్ర వహించాయి. రిటైర్డ్‌ చీఫ్‌ ఇంజనీర్‌ ఆర్. విద్యాసాగరరావు ఇలా అన్నారు: ‘సాగునీటి వనరుల గురించి ఎవరూ పట్టించుకోవడం లేదు. పోలవరం ప్రాజెక్టును తెలంగాణ రాష్ట్ర సమితి వ్యతిరేకించడం లేదు. అయితే ఆ ప్రాజెక్టు ప్రస్తుత డిజైన్‌ను మాత్రమే వ్యతిరేకిస్తుంది. అంత భారీ ప్రాజెక్టుకు బదులుగా చిన్న చిన్న ప్రాజెక్టులను నిర్మిస్తేనే ప్రజలకు ఎక్కువ సహాయకారిగా ఉంటుంది. నిర్వాసితుల సమస్య కూడా ఉత్పన్నం కాబోదు’.


ఇక ఇప్పుడు గోదావరిపై ప్రాజెక్టులను పునః సమీక్షించే అవకాశం లేదు. తెలంగాణ రాష్ట్రసమితి, వామపక్షాలు అసెంబ్లీ ఎన్నికలలో ఓడిపోయాయి. శాసనసభలో వాటిని వ్యతిరేకించేవారు ఎవరూ లేరనే చెప్పవచ్చు. ఎవరైనా అభ్యంతరం చెప్పినా దాన్ని ప్రభుత్వం పట్టించుకోదు. పెండింగ్‌లో ఉన్న ప్రాజెక్టుల నిర్మాణం కొనసాగితే సామాజికంగా, పర్యావరణ పరంగా పర్యవసానాలు చాలా తీవ్రంగా ఉంటాయి. ఈ అంశాల గురించి శాసనసభ వెలుపల బాగానే చర్చలు జరుగుతున్నాయి. అయితే కాంగ్రెస్‌కు మెజారిటీ లభించడంతో అసెంబ్లీలో ఆ అంశాలపై చర్చలు జరిగే అవకాశం లేదు.


ఇతర పార్టీలుసైతం ఈ అంశాలపై చెప్పుకోదగిన శ్రద్ధ చూపవు. కాంగ్రెస్‌ ప్రభుత్వం పునరాగమనంతో గోదావరి జలాల నియంత్రణ, వాటి ప్రైవేటీకరణ మరింత వేగవంతమవనున్నాయని చెప్పవచ్చు. ప్రపంచవ్యాప్తంగా పర్యావరణ వ్యవస్థల పరిరక్షణ, నిర్వాసితుల పునరావాసం, ప్రకృతిని మానవ అవసరాలకు అనుగుణంగా నియంత్రించడం, వాతావరణ మార్పులు మొదలైన అంశాలపై ముమ్మర చర్చలు జరుగుతున్నాయి. ఈ అంశాలపై ఆయాదేశాల పాలకులు అనుసరిస్తున్న విధానాల పట్ల తీవ్ర నిరసన పెల్లుబుకుతోంది. అయినప్పటికీ మన రాష్ట్రంలో కాటన్‌ వారసత్వం నిరాటంకంగా కొనసాగే అవకాశాలే ఎక్కువగా ఉన్నాయి. అధిక లాభాల కోసం ప్రకృతి వనరులను మితిమీరి వినియోగించుకొనే తీరు కొనసాగినంత వరకు నదీ జలాలు, మరే ఇతర సహజ వనరులకు సంబంధించి అయినా ప్రజల ఆందోళనకు ఉపశమనం లభించదు.

Read more...


- C.H.Hanumantha RaoPROFESSOR B JANARDHAN RAO MEMORIAL FOUNDATION(Seventh Annual Memorial Lecture, 2009)


While we assemble here this morning to pay our tributes to the memory of Prof.B. Janardhan Rao, we greatly miss him on several counts.

He had done outstanding research work on tribal development and held out a great promise for further explorations in this area.

Way back in August 1988, he sent me a copy of his book: Land Alienation in Tribal Areas, for my comments (Janardhan Rao, 1987). After reading it, I wrote back saying that the theme he had chosen was extremely important and that his findings were well-grounded because his analysis was carried out against the historical perspective of land relations as well as the impact of the prevailing exploitative socio-economic structure.

Achieving Statehood for Telangana was another passion for him. This is evident from a reading of the collection of his essays in Telugu, “Telangana-Changing Political Scenario”, published six years ago (Janardhan Rao, 2003).He was at once a serious scholar and an ardent champion of these causes.

I am particularly happy to be here this morning amidst the academic community at the Kakatiya University because of the opportunity it provides for renewing my long, though intermittent, association with the Faculty and the Vice-Chancellor Prof. Linga Murthy.

I had chosen to speak this morning on Statehood for Telangana. But after writing it out I discovered that the very first lecture in memory of Prof. Janardhan Rao was on the same subject delivered by Prof. K.Jayashankar, six years ago (Jayashankar,2003). One can not really add much to what Prof. Jayashankar says on this subject. So much so, the media aptly calls him the ‘Telangana Siddhanthakartha’ or the ‘Telangana Ideologue’.

Yet, if I did not change my subject, it is because, in the first place, Telangana continues to be a live subject until separate statehood is achieved, so that one can always say some thing in the light of the ongoing developments. Secondly, this subject was close to Prof. Janardhan Rao’s heart and I can not think of a better way of paying homage to him than discussing issues like regional disparities and smaller states and their relevance to the formation of Telangana State.

Growing Regional Disparities in Development

Regional disparities in development have been growing in India, especially in the post-reform period. For example, according to the Eleventh Plan, the per capita Gross State Domestic Product (GSDP) of Bihar - the poorest state in the country - which had steadily declined to a little over 30 per cent of the per capita GSDP of the richest state by 1993-94, dropped further to 20 per cent in 2004-05 (

What is true of rising inter-state disparities in development would be true of regional disparities within some of the larger states, as the factors contributing to such disparities would be the same in both the situations. The neglect of agriculture, rural development and the social sectors in the post-reform period and the consequent rise in rural distress together with the concentration of private investment and proliferation of economic opportunities in the developed regions has brought into sharp focus the regional divide or the rise in inter-state as well as intra-state disparities in development.

Public investments in physical and social infrastructure have an equalizing impact because they can be focused on backward regions. Further, public investment, in turn, induces private investment. But public investment has been falling over a period of time in the country.

Public capital formation shrunk to 5 percent of the GDP in the recent period from 10 percent of GDP in the early nineties (Rao, 2006). According to the Eleventh Plan, over the past several years, the share of public investment in the overall investment has been declining reaching a little over 20 percent in recent years.

Therefore, according to the Planning Commission, there is “a very great limitation on the influence that fiscal quantities, allocations and strategy can directly exert on growth rates, especially at state level. States have, therefore, to focus on providing the necessary policy framework and supporting environment that makes economic activity possible and attractive enough for private sector investments” (GOI, 2008).

But can such a policy framework be effective in larger states for bringing in adequate investments and other benefits to the backward regions? The role of the state has changed dramatically from that of the main provider of investment in infrastructure in the
pre-liberalization period to a facilitator of private investment in the post-liberalization period.

The earlier role had a moderating influence on regional disparities in so far as backward regions also benefited to some extent from investments in infrastructure, whereas the new role is fraught with adverse consequences for these regions within larger states. This is because private investment and technology flow basically to the regions where physical and social infrastructure is already well-developed.

In Maharashtra, for example, which has been among the top few states attracting private investments on a large scale in the post-reform period, the developed Pune-Nasik belt has received disproportionately large investments when compared to the backward Vidarbha and Marathwada regions.

Smaller States: Potential for High Growth

It is generally believed that economic liberalization increases the role of the market while reducing the role of the state in economic activity. This is only superficially true. The relative roles of the market and the state do change in respect of the direct allocation of resources. But the impact of the state policies on the economy may turn out be even greater if its role in influencing private sector investments is taken into account.

The role of the government in awarding contracts, choice of locations for private sector projects and technical institutions, decisions about the number, type and location of Special Economic Zones, land acquisition and compensation policies, various kinds of patronage extended to different enterprises and activities, etc. could together make a greater impact on the economy than in the pre-liberalization period.

Indeed, this is the unmistakable impression one gets in the post-reform period in India, especially at the state level. In general, the impact seems to be in the direction of increasing inequalities between different regions and income groups, as is borne out by the official statistics on changes in private consumer expenditure and growth rates in GSDP.

This is basically because official patronage in bigger states tends to favor the regions and income groups already endowed with adequate resources, skills, power and influence.

This clearly shows that backward regions run the risk of losing the race in bigger states in the post-liberalization era. At the same time, it shows that certain backward regions which can be constituted as viable states may use this enormous potential offered by state power effectively for their development.

This is borne out by the recent experience with the creation of smaller states like Chattisgarh, Jharkhand and Uttarakhand.

Their experience has been extremely encouraging in respect of the growth in Gross State Domestic Product (GSDP). The Eleventh Plan document, approved by the National Development Council, gives the following figures which are telling: These states achieved growth rates far exceeding the targets set for the 10th Plan period whereas the performance of their parent states, viz., Madhya Pradesh, Bihar and Uttar Pradesh fell considerably short of the targets (GOI, 2008).

These high growth rates in GSDP lend credence to the proposition that the growth potential of these backward areas remained suppressed for long and their constitution into new states has released the creative energies of the people. Better governance may have also contributed to attracting private investment from outside as well as to better planning and utilization of resources. This experience shows that the political commitment necessary for a focused attention on the problems of growth and equity can be better ensured in smaller states which are relatively homogeneous.

Development versus ‘Sentiment’ for Telangana

By attributing the demand for separate Telangana to the ’sentiment’ (for Telangana), some sections of the political leadership are only evading the real issue. There is no religious or ethnic ’sentiment’, not even of language, at issue. One can, no doubt, read in this demand some assertion of ‘regional identity’, but this is not something which can not be rationally explained. The simple and straightforward explanation is that people have seen, through their own experience, that ‘development’ in the sense of equitable share in water resources, jobs, opportunities for enterprise and career advancement and adequate voice in political decision-making is not possible within the integrated state and that separate statehood alone can ensure justice for them.

Therefore, what is at issue is not whether development has been taking place. Indeed, in a democratic polity like ours some development has to take place in different parts of the country including even the remotest areas.

The issue really is about the rate and quality or pattern of development. Apart from equity, such as due share in investment allocations, quality also refers to the cost, risks, and sustainability of development.

There is a long-standing feeling that Telangana has not received its due share in investment allocations, and that the ’surpluses’ from Telangana, i.e., the difference between what ought to have been spent and what has actually been spent, have been diverted to the other regions (Rao, 1969).

For the Telangana region the per capita financial resources should be higher than the average for the Andhra Pradesh state, because, as for the Finance Commission transfer to states, 25 per cent of devolution is based on population and as much as 75 percent is based on criteria like lower per capita income and other indicators of backwardness. Planning Commission transfers too have a significant weightage to low per capita income.

But there is no way of ascertaining exactly how public expenditures, as a whole, are distributed between different regions in Andhra Pradesh. The relevant information is not being disseminated ever since the abolition of the Telangana Regional Committee in 1973, under the wrong notion that sharing of such information would breed regionalism.

But experience has shown that withholding the relevant information would produce the opposite result of intensifying the feeling of injustice.

The growth that has been taking place in Telangana may be characterized as high cost growth. For example, the irrigation map of the region has changed completely. Tank irrigation occupied an important place a few decades ago. But now, over 70 per cent of irrigation is through ground water and deep tube wells in large parts of Telangana (Subrahmanyam, 2003). This means for a unit output growth there has to be much greater investment now. Moreover, we do not have any information on such vital aspects as the quantity of water to be supplied for Telangana on account of the proposed irrigation projects including from ‘assured’ sources.

Further, farming has become highly risky in Telangana. For a given failure of rainfall, the fluctuations in output are much greater now when compared to the earlier decades. There is much greater distress being reported from the rain-fed regions dependent on groundwater for irrigation where the suicide rates for farmers are high.

Telangana region accounts for as many as two-thirds of the total number of farmers’ suicides reported in the state between 1998 and 2006 (Galab, et.al, 2009). The water crisis has affected sustainability: Land left fallow in Telangana has increased from 25 percent of cultivable land in the early 1970s to as much as 40 percent by 1999-2000 (Subrahmanyam, 2003). Pollution from industrial projects in certain areas has aggravated the crisis.

The feeling of injustice is greater among the educated classes, i.e., students, teachers, NGOs and professionals in general. This is explained by the increasing awareness leading to greater sensitivity to ‘discrimination’ among such classes in respect of employment and promotions or career prospects, especially because of the rising importance of the services sector at higher levels of development.

It is not surprising; therefore, that the separatist movement has gathered momentum in the post-reform period when the opportunities for such classes have proliferated in the services sector and the role of the state in influencing development and regional equity has vastly increased.

For the same reasons, it should not also come as a surprise that the separatist sentiments are stronger in the relatively developed areas like North Telangana. Therefore, it can be concluded that far from ‘development’ programmes - more precisely welfare measures currently being implemented - countering separatist sentiments, the movement for separation would become stronger with the spread of development as long as the perception of injustices due to ‘discrimination’ in development within the integrated state persists.

Socially Inclusive Telangana

Statehood for Telangana is a national issue and not just a regional one. This is because it represents the on-going social change in the country for the empowerment of people through decentralized governance by broadening and deepening the working of our democratic system. Such empowerment and governance would enable articulation of the real problems of the people and their solution. This would inevitably result in ‘Samajik’ or ’socially inclusive’ Telangana.

Inclusiveness could not be achieved so far in a bigger state because the voice of the disadvantaged sections remained fragmented. Experience shows that the traditionally entrenched interests are perpetuated in bigger and heterogeneous states because of their easy connectivity arising from their access to large resources, power and influence.

The weaker sections, on the other hand, can come together, organize themselves and raise their voice effectively in a relatively homogeneous state because of common history and traditions and hence easy communicability.

For illustration, tribals are the most disadvantaged section socially and economically with negligible political voice. They live in remote areas and are subjected to land alienation on a large scale. Hardly any initiative has been taken so far in Andhra Pradesh to restore their lands despite the strong recommendations made by a High-Level Committee headed by a Minister constituted by the present government (Government of Andhra Pradesh, 2006; Rao, 2007). There, the administration is alienated from the people and has been a breeding ground for extremist activities. But this has been treated not as a socio-economic issue, but mainly as a law and order problem.

Because of this, the plight of the tribals has been perpetuated and the extremist activities have been surfacing time and again, notwithstanding the claims of success in this regard by the authorities.

According to 2001 Census, Scheduled Tribes population constitutes around 9 percent in Telangana as against 5% in the rest of the state. Thus, as much as 60 percent of the ST population of A.P. state is concentrated in Telangana. Their voice can be expected to be more effective in separate Telangana, not the least because their representation in the state legislature and other elected bodies at different levels would be proportionately greater.

Similarly, the population of Muslims is as high as 12.5 percent in Telangana when compared to 6.9 percent in the rest of A.P. state. As many as 61 percent of Muslims of A.P. live in Telangana, of whom 60 percent are spread over in different districts other than Hyderabad. They too can be expected to have greater political clout in separate Telangana in determining their fortunes as they can more easily relate themselves with the rest of the disadvantaged sections of the society in the struggle for a better and more secure livelihood.

It must be noted in this context that social harmony between people professing different religions and speaking different languages has been proverbial in Telangana because of their shared history and traditions spanning over centuries.

SCs account for about 16 percent of population in Telangana as well as in the rest of A.P. Census does not give the figures of BCs. But we know from different sources that socially and economically disadvantaged sections including SCs, STs and BCs constitute not less than 85 percent of population in Telangana.

Radical land reforms were the prime agenda for the peasant movement in the 1940s. However, not enough time was available for this process of agrarian reforms and radical social transformation to run its course. In fact, it was interrupted with the integration of Telangana with the Andhra region, so that it still remains an unfinished revolution or an unfinished task. In a larger and heterogeneous state like A.P. there is no adequate perception of this problem by the dominant political leadership which hails basically from the developed parts of the state.

Thus the weaker sections constituting a large majority of population in Telangana would be better able to articulate their problems and politically assert themselves in a. separate state. Formation of Telangana state would thus strengthen the forces of social inclusion and secularism.
Inclusive Governance feasible in Smaller States

The population of Telangana is over three and half crores now - much more than three crores (or ‘Mukkoti Andhrulu’) for the whole of Andhra Pradesh at the time of its formation. The demands on governance have multiplied over this half a century. Apart from commitment to the development of the region, a smaller state being more easily accessible to the common people can intelligently and speedily grapple with their problems.

Moreover, governance at the grass roots can be improved in a smaller state by strengthening the Panchayati Raj institutions which have been deprived of their functions, finances and functionaries. It is indeed ironical that the ruling party in Andhra Pradesh, which owes allegiance to Rajiv Gandhi, who visualized 73rd and 74th Amendments to the Constitution, has not taken any initiative to revitalize these institutions.

On the contrary, every attempt has been made to undermine these institutions by floating several top-down schemes and parallel implementation structures - on the top of it by naming some of these schemes after Rajiv Gandhi! In a smaller and relatively homogeneous state like Telangana, the empowerment of these local elected institutions can be expected to be high on the agenda, among other things, because of the greater pressures these elected representatives can bring to bear on the new establishment.

Consensus for Telangana

All the major political parties in Andhra Pradesh, except the Congress and the CPM, have unequivocally come out in favor of the formation of separate Telangana state. Even within the Congress Party, there is a consensus in its favor among the leaders, legislators, ministers in the state as well as the centre belonging to Telangana.

But then what does one mean by Consensus? The first States’ Reorganization Commission (SRC), which recommended in 1956 formation of separate Hyderabad state consisting of Telangana, defined consensus as the one reached among the Telangana people themselves.

This is clear from its recommendation that after 5 years Telangana could be merged with Andhra only if two-thirds of the Telangana legislators opted for it. But consensus now has come to mean among every one at the national and state level, except the people of Telangana!

This is not quite fair because, in the first place, Telangana was merged with the Andhra region in 1956 without ascertaining the wishes of the people of Telangana through their elected representatives as recommended by the SRC. Secondly, when there is a clear opposition to statehood for Telangana from sections of the power elite belonging to the dominant region of the state, it is not fair to insist upon consensus among all the constituent regions when the issue concerns a particular region only.

Pandit Jawaharlal Nehru, the then Prime Minister, had openly stated that there should be a divorce between Andhra and Telangana, if the latter so desired at any future date

The demand for the Second SRC to settle the issue would have some basis if the first SRC recommended the formation of composite Andhra Pradesh state, and disrupting such an arrangement, it could be argued, would require re-examination of the whole issue by a similar high level expert and quasi-judicial body. But the First SRC had recommended the formation of Telangana state after examining all the relevant aspects and their recommendation was not honored.

In a situation like this, the will of the people of Telangana, as expressed by the large majority of the legislators from the region, can alone be the guiding principle. This has been expressed time and again in favor of separate statehood in the last four decades through the democratic process vindicating the position taken by the SRC.

Even in the by-elections held in May, 2008, it is common knowledge that the major political parties, including the Congress, approached the voters pledging themselves in favor of statehood for Telangana.

Therefore, in the case of this last election, the rallying slogan of different parties favoring Telangana should be taken as an index of support for separate statehood.

Despite this background, insistence on second SRC would only strengthen the suspicion that it is a diversionary move, especially in the light of the past experience that SRC’s recommendation favoring Telangana was ignored by the powers-that-be.

The Committee headed by Pranab Mukherjee is supposed to be engaged in due consultations for ascertaining whether there is consensus for Telangana state. But the Congress Party’s own position on Telangana is not made clear to this Committee.

Even if the Second SRC were to be constituted, as per the Congress Election Manifesto of 2004, the party could not possibly have remained non-committal on the issue, as most of the parties would have made their position clear to the SRC.

If the Congress supported statehood for Telangana, there would have been a majority in parliament in favor of such a Bill.

But if the Bill could not be introduced because of lack of consensus in the United Progressive Alliance, or the government running the risk of losing power, then people would have understood the constraints, provided Congress’s own position was made clear.

Spelling out its position as a party did not, by itself, pose any risk to the government.

The real explanation for the Congress not taking a stand is the ‘veto power’ being exercised by a few leaders in power in the state, which in fact is the genesis of the formation of Andhra Pradesh itself.

This demonstrates how a few individuals representing numerically small social groups can manipulate the levers of power in a large and heterogeneous state by dint of the huge resources and power at their command. Yet, they have been telling the people, time and again, that they will abide by the decision of their ‘high command’.

But, insofar as Telangana issue is concerned, one wonders whether the ‘high command’ is located in Delhi or in Hyderabad! The fact of the matter is that these individuals are able to mislead and overpower their ‘high command’ by dint of their resources and numbers in parliament.

The demand for Telangana state is not opposed by the common people from the rest of the state of Andhra Pradesh, notwithstanding hostility from certain sections of business and political elite. This is amply borne out by the stand taken by parties like Telugu Desam headed by Chandrababu Naidu, C.P.I, BJP, Praja Rajyam Party headed by Chiranjeevi, and others.
Need for Broad-Based, Non-Partisan Movement

Leaders from Telangana may go to Delhi for making representations in most rational terms; they may even be called to Delhi by the ‘high command’, but basically, it is the power structure in A.P. that has become decisive in determining the outcomes. Therefore, the focus of action for achieving separate Telangana can not be Delhi alone; it has to be backed by the peaceful and democratic movement in villages and towns in Telangana region.

Political parties espousing separate Telangana have been engaged in electoral battles. This is understandable because the decision to carve out a separate state is ultimately a political one involving parliament and governments at the centre as well as the state.

But the movement for separate Telangana itself has not been ‘engineered’ by political parties as some people would have us believe. Rather, the political parties supporting separation have been receiving sustenance from the deep-seated and widespread sentiment for separate statehood for Telangana nurtured by various movements - political as well as non-political, including the ‘mulki’ agitation - since the times much before the formation of A.P.

It is, however, true that some political parties have displayed opportunism by building up their political fortunes using this sentiment and betraying the cause once their narrow purpose was fulfilled.

But despite such betrayals, the broad political movement for separate statehood itself has survived and gained strength because of its genuineness and deep-seated social base. The demand for separation is far more widespread now than in 1969 when the agitation for separate Telangana was first launched.

It has now engulfed farmers, youth and women on a much lager scale.

The experience of Uttarakhand is instructive in this respect. After getting disgusted over repeated betrayals by the political parties, the intellectuals and the people at large there took charge of a broad-based, non-partisan movement and succeeded in achieving separate statehood. There is, therefore, a need for continuing the broad-based and non-partisan, if not non-political, movement beyond electoral considerations.

Such an independent movement should be complementary to electoral politics and is necessary for ensuring the accountability of the elected representatives as well as for safeguarding the interests of Telangana at the time of its formation. Intellectuals are best fitted to lead and nurture this movement for educating and building awareness among the people at large.


This News teke by:-మార్చ్ 7th, 2009 by డిస్కవర్ తెలంగాణ

Read more...

Tuesday, July 13, 2010

G.O. Ms 610 – Mulki Rules, Six Point Formula,

G.O. Ms 610 – Mulki Rules, Six Point Formula, Presidential Order 1975 & Settlers Question జూన్ 15, 2007Posted by Telangana Utsav in Articles, English. trackback
GOVERNMENT OF ANDHRA PRADESH
ABSTRACT
SIX POINT FORMULA – Andhra Pradesh Public Employment (Organisation of Local Cadres & Regulation of Direct Recruitment) Order, 1975 – Alleged violation in the implementation of Six Point Formula in Zones V to VI – Rectification – Order – Issued.
GENERAL ADMINISTRATION (SPF-A) DEPARTMENT
G.O.Ms.No.610 Dated the 30-12- 1985
Read the following
1.G.O.Ms.No.674, G. A. (SPF-A) Dept., dated 20-10-1975.
2.G.O.P.No.728, G. A. (SPF-A) Dept., dated 01-11-1975.
3.G.O.P.No.729, G. A. (SPF-A) Dept., dated 01-11-1975.
4. From the President, Telangana Non-Gazetted Officers Union, letter dated 05-12-1985
* * *


O R D E R:

The G.O. 1st read above, which is generally known as Presidential Order contains principles regarding Organisation of Local Cadres allotment of personnel of the various Departments to the various local cadres, method of direct recruitment to the various categories, inter-local cadre in transfers etc. of the employees holding those posts. In the G.Os 2nd and 3rd read above clarificatory instructions were issued regarding procedure for implementation of the various provisions of the Presidential Order.

2. In accordance with the provisions of the Presidential Order, local cadres have been organized to the various categories of posts in all Government Departments and allotment of personnel was made as per the guidelines contained in paragraph 4 of the said order.

3. In the representation 4th cited, the President, Telangana Non-Gazetted Officers Union has represented that certain allotments have been made in violation of the provisions of the Presidential Order.

4. The Government after carefully examining the issues raised in the representation and after having wide ranging discussion with the representatives of the Union have entered into an agreement with the Telangana Non-Gazetted Officers Union on 07-12-1985.

5. As per the terms of agreement the following orders are issued: (1) The employees allotted after 18-10-1975 to Zones V & VI in violation of zonalisation of local cadres under the Six Point Formula will be repatriated to their respective zones by 31-03-1986 by creating supernumerary posts wherever necessary.

(2) In respect of Jurala, Srisailam Left Canal and Sriramsagar Project Stage-II, all the staff in the Non-Gazetted categories both technical and non-technical including Asst. Executive Engineers (formerly JEs) coming under zonalisation of local cadres under the Presidential Order of 1975 who were posted to the projects from outside zones V and VI after 01-03-1983, will be retransferred to their respective zones and posted either in existing vacancies in various Government Establishments in those zones or in supernumerary posts where vacancies are not available. Towards this the Government will also move the Government of India for seeking amendment to Government of India’s notification G.S.R. 525(E) dated 28-06-1985 to give retrospective effect to this order with effect from 01-03-1983.

(3) (a) In respect of appeals filed against orders of allotment made under paragraph 4 of the Presidential Order of 1975 to the competent authority in time and where such appeals are still pending disposal, all such cases where details are furnished by the T.N.G.Os Union or individuals, shall be disposed of by 31-03-1986.

(b) As a result of the above exercise, consequential vacancies if any, arising shall be filled up as per the procedure laid down under the Presidential Order.

(4) In respect of first level Gazetted posts in certain Departments which are outside the purview of the Presidential Order, action should be taken to review the question of inclusion of such posts also in the scheme of localization and the matter should be taken up with the Government of India for suitable amendment to the said order.

(5) The posts in Institutions/Establishment notified in G.S.R. No.526 (E) dated:18-10-1975 shall be filled up by drawing persons on tenure basis from different local cadres on an equitable basis as per the orders issued in the G.O. 3rd read above.

(6) The provision in Para 5(2) (c) of the Presidential Order relating to inter-local cadre transfers shall be strictly implemented and such transfers shall be effected only under exceptional circumstances in public interest.

(7) Action will be initiated in the concerned departments in cases brought to their notice regarding bogus registrations in Employment Exchanges.

(8) On receipt of complaints, if any, made by the TNGOs Union relating to irregular allotments of candidates particularly to Zones V and VI in the category of Village Assistants the concerned department shall take up the matter with the A.P. Public Service Commission and take such measures as may be necessary to rectify the irregular allotments made if any.

(9) The possibility of allotting persons from within the same zone/multi-zone against non-local vacancy in a particular local cadre will be examined in consultation with the APPSC.

(10) The T.N.G.Os Union will furnish to Government the service/ categories where for want of trained personnel, non-local candidates are being appointed in zones V and VI so that Government can provide training facilities in respect of such services/categories with a view to providing adequate opportunities for recruitment and appointment of local candidates in zones V and VI.

(11) The Departments of Secretariat shall complete the review of appointments/promotions made under the Presidential Order as required under Para 13 of the said order, by 30-06-1986.
(12) (a) Immediate action will be taken to finalise the Common Gradation List in respect of Assistant Engineers (Presently Dy. E.Es) as on 01-11-1956, following the prescribed procedure under the S.R. Act. 1956.

(b) In respect of former Junior Engineers (Presently Asst.E.Es) the common gradation list published by the Government was quashed by the A.P. Administrative Tribunal and the Government had gone in appeal to the Supreme Court. Effective measures will be taken for the disposal of the matter before the Supreme Court, expeditiously.

(13) The matter relating to allotment of 7 non-local personnel in the cadre of Inspector of Local Fund Audit belonging to Zones I to IV, allotted to Zones-V and VI against their options, will be examined by the Department concerned keeping in view of the provisions of the Presidential Order.

(14) The question of repatriation of 13 Deputy Executive Engineers of the Public Health Department working in the city of Hyderabad to Zones I to IV will be considered by the Department concerned keeping in view the provisions of the Presidential Order.

6The Departments of Secretariat who are concerned with the terms shall take immediate necessary steps to implement the orders in consultation with Law/General Administration Department, if necessary, about the legal implications/interpretation of the provisions of the Presidential Order.

(BY ORDER AND IN THE NAME OF THE GOVERNOR OF ANDHRA ADESH)

Take this GO :---- http://telanganautsav.wordpress.com

Read more...

Telangana Images (telangana-poster)




Read more...

ముల్కీ రూల్సు చరిత్ర :
దక్కన్‌ ప్రాంతంలో, హైదరాబాద్‌ రాజ్యంలో ముల్కీ, నాన్‌ ముల్కీల సమస్య ఇప్పటిదికాదు. బహుమనీ సుల్తానుల కాలంలోనే ఉత్తరాది నుండి వలస వచ్చి దక్కన్‌లో ఉద్యోగాలను కొల్లగొట్టిన ఉత్తరాది వారికి, దక్కనీ ముల్కీలకు ఎప్పుడూ ఘర్షణ ఉంటూనే ఉండేది. ఉత్తరాది నుంచి వలసవచ్చిన వీరిని ఆఫాకీలుగా వ్యవహరించేవారు. ఆఫాకీలు సైన్యంలో, ప్రభుత్వ ఉద్యోగాలలో, వర్తక, వాణిజ్యాలలో చొరబడి ఆర్థికంగా బలపడినారు. దర్బారుల్లో ప్రముఖ స్థానాలను మంత్రి పదవులను దక్కించుకున్నారు. దక్కనీలు రెండవ శ్రేణి పౌరులుగా దిగజారి పోయినారు. ప్రభుత్వంలో ఆఫాకీలదే పైచేయి అయి వారే అన్ని ప్రయోజనాలు పొందేవారు. ఈ కారణంగా ఆఫాకీలకు, దక్కనీలకు అన్ని రంగాలలో అంతరాలు పెరిగిపోయి శతృత్వం ఏర్పడి పోయింది. దీనికితోడు ఆఫీకీలు షియాలు, దక్కనీలు సున్నీలు కావడంతో మతపరమైన వైరుధ్యాలు కూడా ముల్కీ, గైర్‌ ముల్కీ సమస్యను తీవ్రతరం చేసినాయి. ఇటువంటి ముల్కీ, గైర్‌ ముల్కీ సమస్య సైన్యంలోకి చొరబడి ఘర్షణలు తలఎత్తి చివరికి 1521లో బహమనీ రాజ్యం అంతరించిపోయింది. దీని స్థానంలో ఐదు రాజ్యాలు ఏర్పాటయినాయి. అందులో గోల్కొండ కుతుబ్‌షాహీ రాజ్యం ఒకటి.
గోల్కొండ రాజులు ముల్కీలను గౌరవించారు. ఉద్యోగాలలో సముచిత స్థానం కల్పించారు. స్థానిక భాషా సంస్కృతులను గౌరవించారు. అందువల్లనే కుతుబ్‌షాహీల కాలంలో ముల్కీ నాన్‌ముల్కీ సమస్య సద్దుమణిగింది.

గోల్కొండ రాజ్యం కూలిపోయిన తర్వాత మొగల్‌ చక్రవర్తి ప్రతినిధిగా ఉత్తరాది నుండి వచ్చిన అసఫ్‌జాహీలు స్వతంత్రం ప్రకటించుకొని హైదరాబాద్‌ రాజ్యాన్ని స్థాపించారు. వీరికున్న ఉత్తరాది సంబంధాల వలన లక్నో, ఢిల్లీ, ముర్షిదాబాద్‌, అవద్‌ రాజ్యాల నుండి అనేక మంది నిజాం రాజ్యంలోకి వలసవచ్చి ఇక్కడి ఉద్యోగాలలో చొరబడిపోయినారు. నిజాం నవాబులు వీరిని ప్రోత్సహించారు. ఐదవ నిజాం కాలంనాటికి ముల్కీ, గైర్‌ ముల్కీల సమస్య తిరిగి ప్రస్పుటంగా రంగం మీదకి వచ్చింది. ఐదవ నిజాం కాలంలో ప్రధానమంత్రిగా ఉన్న సర్‌ సాలార్‌ జంగు-1 హైదరాబాద్‌ సివిల్‌ సర్వీసును స్థాపించి ఉత్తరాది నుండి ముఖ్యంగా అలీగఢ్‌నుండి చదువుకునన్న వారిని ప్రభుత్వ ఉద్యోగాలలోకి ఆహ్వానించాడు. ఈ వలసపట్ల స్థానిక ప్రజలు నిరసన వ్యక్తం చేసినప్పటికీ సాలార్‌జంగు తన విధానాన్ని కొనసాగించాడు. ఆ తర్వాత 1880 ప్రాంతంలో సాలార్‌జింగు-2 పరిస్థితి తీవ్రతను నిజాం ప్రభువుకు నివేదించి ఉద్యోగాలలో స్థానికులకే అవకాశాలు కల్పించాలని సూచించాడు. మహారాజా సర్‌ కిషన్‌ పర్‌షాద్‌ ప్రధానమంత్రిగా ఉన్న కాలంలో ముల్కీ సమస్యపై చొరవ తీసుకొని ముల్కీ ఫర్‌మానా 1919లో జారీ కావడానికి కారకుడైనాడు. 16-11-1919న నిజాం ఫర్‌మానా జారీ చేస్తూ ప్రభుత్వ ఉద్యోగాలకు స్థానికులు మాత్రమే అర్హులు. వారు తప్పనిసరిగా ముల్కీ సర్టిఫికేట్‌ని సమర్పించాలి. స్థానికులలో అర్హులు లేని పక్షంలోనే స్థానికేతరులను నియమించాలని ఆదేశించాడు.
ముల్కీలంటే ఎవరు?
ముల్కీలంటే ఎవరు? ఎవరికి ముల్కీ సర్టిఫికేట్లు ఇవ్వాలి? అన్న విషయంలో 1919లో ఫర్మానా జారీ చేసేనాటికి స్పష్టత లేదు. 12 - 15 సం.ల స్థిర నివాసం ఉన్నవారినే ముల్కీలుగా భావించేవారు. అయితే ముల్కీ సర్టిఫికేట్లు ఎవరికి ఇవ్వాలి అన్న విషయంలో మరిన్ని వివరణలు ఇస్తూ 1934లో నిజాం మరొక ఫర్మానా జారీచేశారు. 7-6-1934న జారీ అయిన ఫర్మానా ఇచ్చిన విరవణ ప్రకారం.
“The person who has appointed on govt. posts has to submit mulki certificate. The precondition for the issue of mulki certificate is that the father and grand father of the applicant should have been residing in the state last 12 to 15 years. Since the precondition for the issue of mulki certificate to whom who are residing in the state last 12-15 years is not appears to be correct. Residing in the state in not sufficient but ought to have mingled in the Hyderabadi society and having properties in the state and celebrated marrage with locals.”
12-15 సంవత్సరాల స్థిర నివాసం ఒక్కటే ముల్కీ సర్టిఫికెట్‌ పొందడానికి ప్రాతిపదిక కారాదని, అభ్యర్థి తండ్రి, తాతల నివాసం, అతని వివాహ సంబంధం, అతనికి ఉన్న ఆస్తులు మొదలైనవి కూడా పరిగణలోనికి తీసుకునే ముల్కీ సర్టిఫికేట్‌ జారీ చెయ్యాలని 1934 ఫర్మానా ఆదేశిస్తున్నది.
1919లో మొదటిసారి జారీ అయి ఆ తర్వాత మరిన్ని వివరణలతో 1934లో మరోసారి జారీ అయిన ముల్కీ రూల్సు ఫర్మానా నిజాం రాజ్యం ఇండియన్‌ యూనియన్‌లో కలిపోయేదాకా అంటే 1948 దాకా నిరాఘాటంగా అమలయి స్థానికులకు ఉద్యోగాలలో సముచిత స్థానం లభించేందుకు దోహదం చేసినాయి. 1948 నుండి 1952 దాకా 4 సంవత్సరాల పాటు హైదరాబాద్‌ రాష్ట్రం మిలటరీ పాలనలో ఉన్నది. కేంద్ర ప్రభుత్వం వెల్లోడిని ముఖ్య మంత్రిగా నియమించింది. ఈ నాలుగేళ్ళ కాలంలో ముల్కీ రూల్సు తీవ్ర ఉల్లంఘనలకు గురి అయి వేలాది మంది నాన్‌ముల్కీలు హైదరాబాద్‌ రాష్ట్రంలో చొరబడినారు. వెల్లోడి ప్రభుత్వం ఈ చొరబాటును యధేచ్చగా అనుమతించింది. ఈ చొరబాటును నిరసిస్తూ 1952లో ‘గైర్‌ ముల్కీ గోబ్యాక్‌’ ఉద్యమాన్ని విద్యార్థులు చేపట్టినారు. 1952లో హైదరాబాద్‌ రాష్ట్రంలో ఎన్నికలు జరిగి బూర్గుల రామకృష్ణారావు ముఖ్యమంత్రిగా ప్రజా ప్రభుత్వం ఏర్పడినా వెల్లోడి ప్రభుత్వంలో చోటుచేసుకున్న ముల్కీరూల్సు ఉల్లంఘనల్ని సవరించలేదు. ఉద్యమం తీవ్రరూపం దాల్చింది. వరంగల్‌లో మొదలైన గైర్‌ముల్కీగోబ్యాక్‌ ఉద్యమం అన్ని తెలంగాణ జిల్లాలకు పాకింది. సమ్మెలు, క్లాసుల బహిష్కరణ, ఊరేగింపులు సర్వసాధారణమైపోయినాయి. విద్యార్థులపై లాఠీచార్జీలు జరిగినాయి. కాల్పులు జరిగినాయి. ఈ కాల్పుల్లో మొత్తం 18 మంది విద్యార్థులు అసువులు బాసారు. వందలాది మంది గాయపడినారు. సుమారు 350 మంది విద్యార్థులను, పత్రికా విలేఖరులను అరెస్టుచేసి జైళ్ళలో నిర్భందించారు. ఇన్ని త్యాగాలు చేసినా గైర్‌ ముల్కీలు మాత్రం వెనక్కి వెళ్లిపోలేదు.
ఆంధ్ర తెలంగాణ రాష్ట్రాల విలీనం
1953లో ఉమ్మడి మద్రాసు రాష్ట్రం నుండి ఆంధ్రను విడదీసి ఆంధ్ర రాష్ట్రాన్ని కర్నూలు రాజధానిగా ఏర్పాటు చేసింది కేంద్ర ప్రభుత్వం. ఆంధ్రులకు రాజధాని నగరం లేదు. కర్నూలులో డేరాలలో రాష్ట్ర సచివాలయాన్ని నడుపుతున్నారు. లోటు బడ్జెటు. ఉద్యోగులకు జీతాలు కూడా ఇచ్చే పరిస్థితి లేదు. మరోవైపు హైదరాబాదు రాష్ట్రం సర్వాంగ సుందరమైన, సకల సౌకర్యాలతో ఉన్న రాజధానితో, మిగులు బడ్జెటుతో, నీళ్ళు, బొగ్గు, అటవీ సంపద తదితర ప్రకృతి వనరులతో అలరారుతున్నది. హైదరాబాద్‌ రాష్ట్ట్రాన్ని కలుపుకుంటే తప్ప ఆంధ్రరాష్ట్రం మనుగడ సాగించలేదని విశాలాంధ్ర నినాదాన్ని లేవనెత్తారు ఆంధ్రులు. భాషా రాష్ట్రాల సిద్ధాంతాన్ని ముందుకు తెచ్చారు.
ఆంధ్రరాష్ట్రం ఏర్పాటుతోనే దేశవ్యాప్తంగా ప్రత్యేక రాష్ట్రాల డిమాండ్లు వెల్లువెత్తినాయి. దేశ సమగ్రతను కాపాడే లక్ష్యంతో కేంద్ర ప్రభుత్వం ‘రాష్ట్రాల పునర్‌వ్యవస్థీకరణ సంఘాన్ని’ జస్టిస్‌ సయ్యద్‌ ఫజల్‌ అలీ చైర్మన్‌గా, హెచ్‌.ఎన్‌ కుంజ్రూ, కె.ఎం. ఫణిక్కర్‌ సభ్యులుగా నియమించింది. రాష్ట్రాల పునర్‌వ్యవస్థీకరణ సంఘం ఏర్పాటుతో ఆంధ్రులు విశాలాంధ్ర ప్రయత్నాలను ముమ్మరం చేశారు. తెలంగాణలో విశాలాంధ్ర భావనకు మద్దతును కూడగట్టడంలో కమ్యూనిస్టులు ప్రముఖపాత్ర పోషించినారు. హైదరాబాద్‌ రాష్ట్ర కాంగ్రెస్‌ నాయకులు కొండా వెంకటరంగారెడ్డి, మర్రి చెన్నారెడ్డి, హయగ్రీవాచారి లాంటివారు విలీనానికి వ్యతిరేకులు. ముఖ్యమంత్రి బూర్గుల రామకృష్ణారావు మొదట్లో విలీనానికి వ్యతిరేకంగా ఉన్నప్పటికే అటు తర్వాత విశాలాంధ్రకు అనుకూలంగా మారిపోయినారు. రాజకీయనాయకులు ఎట్లున్నప్పటికీ తెలంగాణ ప్రజలు విలీనాన్ని వ్యతిరేకించారు. విలీనాన్ని వ్యతిరేకిస్తూ వేలాది వినతిపత్రాలు రాష్ట్రాల పునర్‌వ్యవస్థీకరణ సంఘానికి అందినాయి. ఆంధ్రులతో కలిస్తే తాము దోపిడీకి, వివక్షకు, నిర్లక్ష్యానికి గురి అవుతామని వారు భయందోళనలు వ్యక్తం చేశారు.
ఎస్‌.ఆర్‌.సి తెలంగాణ ప్రజల మనోభావాలను పరిగణనలోకి తీసుకున్నది. తెలంగాణ ప్రజల భయాలను, అభద్రతను అర్థం చేసుకున్నది. విలీనం వల్ల లాభనష్టాలను కూలంకషంగా బేరీజు వేసుకొని ఈ సిఫారసు చేసింది.
“ఉభయ ప్రాంతాల శ్రేయస్సు దృష్ట్యా తెలంగాణ ప్రాంతాన్ని ఒక ప్రత్యేక రాష్ట్రంగా ఏర్పర్చడమే మంచింది. దానికి హైదరాబాద్‌ రాష్ట్రమని నామకరణం చెయ్యవచ్చు. 1961 ప్రాంతంలో జరుగబోయే సాధారణ ఎన్నికల తర్వాత ఒకవేళ హైదరాబాద్‌ (తెలంగాణ) రాష్ట్ర శాసనసభ్యులలో మూడింట రెండువంతుల మంది అంగీకరిస్తే ఆంధ్ర రాష్ట్రంలో విలీనీకరణ గురించి ఆలోచించవచ్చు. అది జరగని పక్షంలో తెలంగాణ ప్రత్యేక రాష్ట్రంగా కొనసాగవలసి ఉంటుంది.” (ఎస్‌ఆర్‌సి రిపోర్టు, పేరా 386, 388)
ఎస్‌ఆర్‌సి సిఫారసులతో బేంబేలెత్తిన ఆంధ్రనాయకత్వం ఢిల్లీకి పరుగులు తీసింది. ఢిల్లీ నాయకత్వాన్ని లోబర్చుకున్నది. విలీనానికి వ్యతిరేకంగా ఉన్న నెహ్రూ కూడా అయిష్టంగానే విలీనానికి అంగీకరించాడు. దానికంటే ముందే ముఖ్యమంత్రి బూర్గులను లోబర్చుకొని అసెంబ్లీలో విలీనానికి అనుకూలంగా తీర్మానం చేయించినారు. 1956 మార్చి 5న నిజమాబాద్‌లో భారతసేవక సమాజ్‌ ఏర్పటుచేసిన బహిరంగ సభలో నెహ్రూ విలీనాన్ని ప్రకటించాడు. వివాహంతో పాటు విడాకుల పత్రాన్ని కూడా రాసిపెట్టినాడు ఆనాటి ప్రధాన మంత్రి నెహ్రూ. ఆయన మాటల్లోనే –
”ఒక అమాయకురాలి (తెలంగాణ) పెండ్లి ఒక తుంటరి పిల్లవానితో (ఆంధ్ర) జరుగనున్నది.”
”తెలంగాణ ఆంధ్రప్రాంతాలు కలిసి ఉండే పొంతన కుదరకపోతే ఆలుమగలు విడాకులు ఇచ్చుకున్నట్లే కొంత కాలం తర్వాత రెండు ప్రాంతాలు విడిపోవచ్చు.”(ఇండియన్‌ ఎక్స్‌ప్రెస్‌ : 6.3.1956)
ఆ రకంగా ప్రధానమంత్రి నెహ్రూ వ్యతిరేకించినా, ఎస్సార్సీ సిఫార్సులు విలీనానికి విరుద్ధంగా ఉన్నా, తెలంగాణ ప్రజల అభీష్టానికి వ్యతిరేకంగా విలీనం సంభవించింది. ఆంధ్రప్రదేశ్‌ రాష్ట్ర ఏర్పాటయ్యింది.
పెద్దమనుషుల ఒప్పందం
ముందే చెప్పుకున్నట్లు విలీనం షరతులతో కూడుకున్నది. విలీనానికి ముందు ఆంధ్ర, తెలంగాణ నాయకుల మధ్య ఒప్పందం కుదిరింది. దాన్నే పెద్ద మనుషుల ఒప్పందం (Gentlemen’s Agreement) అంటాము. ఆంధ్రుల పక్షాన బెజవాడ గోపాలరెడ్డి (ముఖ్యమంత్రి), నీలం సంజీవరెడ్డి (ఉపముఖ్యమంత్రి), గౌతుల లచ్చన్న (మంత్రి), అల్లూరి సత్యనారాయణ రాజు (పిసిసి అధ్యక్షుడు) తెలంగాణ పక్షాన బూర్గుల రామకృష్ణారావు (ముఖ్యమంత్రి), కొండా వెంకట రంగారెడ్డి (మంత్రి), మర్రి చెన్నారెడ్డి (మంత్రి) జెవి. నరసింగరావు (పిసిసి అధ్యక్షుడు) ఈ ఒప్పందంపై జూన్‌ 19, 1956న) సంతకాలు చేశారు.
పెద్దమనుషుల ఒప్పందంలో ముఖ్యమైన అంశాలు :
ఖర్చు ఆంధ్ర, తెలంగాణలు 2:1 నిష్పత్తిలో భరించాలి.
తెలంగాణ మిగులు ఆదాయాన్ని తెలంగాణ అభివృద్ధికే వినియోగించాలి.
సమైక్య రాష్ట్రంలో ముల్కీరూల్సు కొనసాగుతాయి.
తెలంగాణ ప్రాంత సమగ్రాభివృద్ధి కొరకు ప్రాంతీయ మండలి ఉండాలి. నీటిపారుదల, వ్యవసాయం, పారిశ్రామికాభివృద్ధి, ఉద్యోగ వ్యవహారాలు, మండలి పరిధిలో ఉంటాయి. తెలంగాణ భూములను ఇతర ప్రాంతాలు వారు మండలి అనుమతి లేకుండా కొనుటకు వీలుండదు
ముఖ్యమంత్రి ఆంధ్రప్రాంతం వాడైతే ఉపముఖ్యమంత్రి తెలంగాణవాడై ఉండాలి. ముఖ్యమంత్రి తెలంగాణ వాడైతే ఉపముఖ్యమంత్రి ఆంధ్రప్రాంతం నుండి ఉండాలి.
పెద్ద మనుషుల ఒప్పందాన్ని ఆంధ్రప్రదేశ్‌ ఏర్పాటైన మరుక్షణం నుండే ఉల్లంఘించడం ప్రారంభించారు. ఆంధ్రప్రాంతం నుండి ముఖ్యమంత్రి అయిన సంజీవరెడ్డి తెలంగాణ నుంచి ఉపముఖ్యమంత్రిని నియమించవల్సి ఉండే. అంతవరకు తాను నిర్వహించిన అదే పదవిని ఆరోవేలుగా ప్రకటించి ఉపముఖ్యమంత్రిని నియమించడానికి నిరాకరించాడు.
ముల్కీరూల్సు ఉల్లంఘనలు
పెద్దమనుషుల ఒప్పందంలో ముల్కీరూల్సు కొనసాగిస్తామన్న హామీ అత్యంత ప్రధానమైనది. 1956 నుండి 1975 వరకు అధికారికంగా ఆంధ్రప్రదేశ్‌ రాష్ట్రంలో అమలులో ఉన్నాయి. 1969 లో ప్రత్యేక తెలంగాణ ఉద్యమం ఎగిసిపడడానికి ముల్కీ రూల్సును ఉల్లంఘించి వేలాది మంది ఆంధ్రులు తెలంగాణ ఉద్యోగాలలో చొరబడడమే కారణం. 1956 నుండి 1969 నాటికే సుమారు 22వేల మంది ఆంధ్రా ఉద్యోగులు ముల్కీరూల్సుకి విరుద్ధంగా తెలంగాణలో చొరబడ్డారని ఆనాడు ప్రభుత్వమే ఒప్పుకున్నది. ఉద్యమానికి జడిసి ఈ 22వేల మందిని వెనక్కి పంపడానికి జీవో 36 ను బ్రహ్మానందరెడ్డి ప్రభుత్వం జారీ చేసింది. జీవో జారీ చేస్తూనే మరోవైపు ఆంధ్రా ఉద్యోగులను కోర్టుకి వెళ్ళమని ప్రోత్సహించింది. ఆంధ్రా ఉద్యోగులు జీవో 36 చెల్లదని, దాన్ని కొట్టివేయమని అభ్యర్థిస్తూ హైకోర్టుని ఆశ్రయించారు. వారి వాదనలను మన్నిస్తూ 36 జీవో చెల్లదని దీన్ని కొట్టివేస్తూ హైకోర్టు తీర్పు నిచ్చింది. ఈ తీర్పు వచ్చేనాటికి జీవో 36ను జారీ చేసిన బ్రహ్మనందరెడ్డిని ముఖ్యమంత్రి పదవి నుంచి రాజీనామా చేయించి తెలంగాణవాడయిన పి.వి. నరసింహారావును 1971లో ముఖ్యమంత్రిని చేశారు. అప్పటికే 1971 మార్చి లోక్‌సభ ఎన్నికల్లో తెలంగాణాలోని 14 లోక్‌సభా స్థానాలలో 11 స్థానాలను తెలంగాణ ప్రజాసమితి అభ్యర్థులకు కట్టబెట్టి ప్రత్యేక రాష్ట్ర ఆకాంక్షను ప్రజలు ప్రభలంగా వెల్లడించి ఉన్నారు. అయితే 1971 నాటికి ఉద్యమ ఉదృతి కొంత తగ్గింది.
హైకోర్టు తీర్పును ప్రభుత్వం సుప్రీంకోర్టులో సవాలు చేసింది. సుప్రీంకోర్టు చివరకు అక్టోబరు 16, 1972 రోజు ముల్కీరూల్సు రాజ్యంగబద్దమేనని చారిత్రాత్మక తీర్పునిచ్చింది. సుప్రీంకోర్టు తీర్పు తర్వాత 36 జీవో అమలుకు ఉన్న అన్ని అడ్డంకులు తొలగిపోయినాయి. సుప్రీం రాజ్యాంగ ధర్మాసనం ఇచ్చిన ఈ తీర్పును గౌరవించవలసింది పోయి జై ఆంధ్రాఉద్యమాన్ని లేవదీసినారు. ఎటువంటి షరతులు, హామీలు, ఒప్పందాలు లేని ఆంధ్రప్రదేశ్‌ ఉండాలి. లేనట్లయితే ప్రత్యేక ఆంధ్ర రాష్ట్రాన్ని ఏర్పాటు చెయ్యాలని వారి డిమాండు. జై తెలంగాణ ఉద్యమానికి లొంగని, 370 మంది విద్యార్థుల రక్తతర్పణాన్ని నిరాకరించిన కేంద్ర ప్రభుత్వం, జై ఆంధ్రా ఉద్యమానికి లొంగిపోయి 1973 జనవరిలో పి.వి. నరసింహారావును ముఖ్యమంత్రి పదవి నుండి తొలగించి రాష్ట్రపతి పాలన విధించింది.
రాజీమార్గంగా ప్రధానమంత్రి ఇందిరాగాంధీ సెప్టెంబరు 1973లో ఆరుసూత్రాల పథకాన్ని ప్రతిపాదించింది. ఆరుసూత్రాల పథకానికి చట్టబద్దత కల్పించడం కోసం 32వ రాజ్యాంగం సవరణ చేసి ఆర్టికల్‌ 371డి ని పొందుపర్చారు. ఈ ఆర్టికల్‌ ద్వారా భారత రాష్ట్రపతికి దఖలు అయిన అధికారాలతో రాష్ట్రపతి ఉత్తర్వులు 18.10.1975 న జారీ అయినాయి.
ఆరుసూత్రాల పథకం చట్టబద్దం కాగానే పథకం అమలు ప్రక్రియ తెలంగాణకు గొడ్డలిపెట్టయింది. ఈ ప్రక్రియలో
సుప్రీంకోర్టు ధృవీకరించిన ముల్కీరూల్సు రద్దయినాయి.
రాష్ట్ర బడ్జెట్‌లో తెలంగాణ ప్రాంత ఆదాయవ్యయాలను విడిగా చూసే ఆనవాయితీకి తెరదించారు.
ఒకే ఒక జోన్‌గా ఉన్న తెలంగాణ రెండు జోన్లుగా విడిపోయింది.
15 సంవత్సరాల స్థిరనివాస పరిమితిని నాలుగేండ్లకు తగ్గించారు.
ఆరుసూత్రాల పథకం ఆధారంగా జారీ అయిన రాష్ట్రపతి ఉత్తర్వుల్లో ఒకవైపు స్థానికులకు ఉద్యోగాలలో రిజర్వేషన్లు కల్పిస్తూనే మరొకవైపు సెక్రటేరియట్‌, శాఖాధిపతుల కార్యాలయాలు, రాష్ట్రస్థాయి కార్యాలయాలు, కార్పోరేషన్లు, బోర్డులు, ప్రభుత్వరంగ సంస్థలు, ప్రభుత్వ ఎయిడెడ్‌ సంస్థలు యూనివర్శిటీలకు స్థానిక రిజర్వేషన్లు వర్తించకుండా మినహాయించారు. ఈ కారణంగా పైన చెప్పిన సంస్థల్లో తెలంగాణకు ప్రాతినిధ్యమే లేకుండా పోయింది. ప్రభుత్వ యంత్రాంగంలో కోస్తా ఆంధ్రా ఆధిపత్యం వ్యవస్థీకృతం అయ్యింది.కేంద్రీకృతమైన కోస్తా ఆధిపత్యం వల్ల అన్ని రంగాలలో తెలంగాణ వివక్షకు నిర్లక్ష్యానికి గురి అయ్యింది. ముఖ్యంగా నీళ్ళు, నిధులు, నియమాకాలలో తెలంగాణ అన్యాయానికి బలి అయ్యింది.
రాష్ట్రపతి ఉత్తర్వుల ఉల్లంఘనలు :
ఆరుసూత్రాల పథకంలో భాగంగా రాష్ట్రపతి ఉత్తర్వులు జారీ అయినాయి గాని ఉల్లంఘనల పరంపర మాత్రం ఆగిపోలేదు.
రాష్ట్రపత్తి ఉత్తర్వులను ఉల్లంఘించి 1975 నుండి 1985 నాటికి అంటే పదేళ్ళలోనే తెలంగాణలో అక్రమంగా చొరబడిన స్థానికేతరుల సంఖ్య 58 వేలు ఉందంటే పరిస్థితి తీవ్రత అర్థమవుతుంది. ఈ ఉల్లంఘనల్ని సవరించి, అక్రమ చొరబాటుదారులను వెనక్కి పంపి, ఆ ఖాళీలలో తెలంగాణ వారిని భర్తీ చెయ్యాలని జీవో 610 చెబుతున్నది. మూడునెలల్లో అమలుకావాల్సిన జీవో 22 సంవత్సరాలైన అమలుకాలేదు. అమలుచెయ్యడానికి వలసప్రభుత్వాలు పెనుగులాడుతున్నాయి. వక్రీకరించి కొత్త జీవోలు సర్క్యులర్లు జారీ చేస్తున్నాయి. 610 జీవో అమలుపేరిట మళ్ళీ తెలంగాణ వారినే బలిచేయడానికి రంగం సిద్ధమవుతున్నది. విభజించి పాలించు అన్న వలసవాదుల సిద్ధాంతాన్ని ఆంధ్రావలసవాదులు తూ.చ తప్పకుండా అమలుచేసి తెలంగాణ జిల్లాల మధ్య బేధాభిప్రాయాలను సృష్టిస్తున్నారు. ఈచారిత్రక నేపథ్యంలో ముల్కీరూల్సు, ఆరుసూత్రాల పథకాన్ని మరోసారి విశ్లేషించుకోవాల్సి ఉంది.
ఆరుసూత్రాల పథకంలో ఆరుసూత్రాలు ఏమిటి?
వెనుకబడిన ప్రాంతాల అభివృద్ధి కోసం, రాష్ట్ర రాజధాని నగరం అభివృద్ధి కోసం ప్రత్యేక నిధులు కేటాయించి అభివృద్ధిని వేగవంతం చెయ్యాలి. రాష్ట్రస్థాయిలో ఒక ప్లానింగు బోర్డును, వెనుకబడిన ప్రాంతాల అభివృద్ధి కోసం సబ్‌కమిటీలను ఏర్పాటుచేసి అభివృద్ధి ప్రక్రియను పర్యవేక్షించాలి.
రాష్ట్రవ్యాప్తంగా ఒకేరకమైన విద్యా విధానాన్ని ప్రవేశపెట్టి విద్యాసంస్థల్లో స్థానిక విద్యార్థులకు అధిక ప్రాధాన్యతనిచ్చి ప్రవేశాలు కల్పించాలి. హైదరాబాద్‌ నగరంలో కేంద్రీయ విశ్వవిద్యాలయాన్ని స్థాపించి ఈ ప్రాంత విద్యాసౌకర్యాలను మెరుగుపరచాలి.
రాష్ట్ర పరిపాలనావసరాలకు అనుగుణంగా ప్రత్యేకంగా పేర్కొన్న ఉద్యోగాలలో, ప్రత్యేకంగా పేర్కొన్న మేరకు స్థానికులకు ప్రాధాన్యత ఇవ్వాలి.అవి ఏమనగా (1) నాన్‌-గజెటెడ్‌ ఉద్యోగాలు (సెక్రటేరియట్‌, శాఖాధిపతుల కార్యాలయాలు, ఇతర రాష్ట్రస్థాయి కార్యాలయాలు, హైదరాబాద్‌ సిటీ పోలీసుశాఖలను మినహాయించి) (2) స్థానిక సంస్థల్లో నాన్‌గెజిటెడ్‌ ఉద్యోగాలు (3) తహసీలుదారు, జూనియర్‌ ఇంజనీరు, సివిల్‌ అసిస్టెంట్‌ సర్జన్‌ మొ పోస్టులు.ప్రమోషన్స్‌ కొరకు స్పెసిఫైడ్‌ గజిటెడ్‌, మొదటి మరియు రెండవ గజిటెడ్‌ స్థాయి ఉద్యోగాలను లోకల్‌ క్యాడర్లుగా వర్గీకరించాలి.
సర్వీసు విషయాలలో నియమాకాలు, సీనియారిటీ, ప్రమోషన్లు తదితర వివాదాలను పరిష్కరించేందుకు హైకోర్టు అధికారాలున్న అడ్మినిస్ట్రేటివ్‌ ట్రిబ్యునల్‌ను ఏర్పర్చాలి. ట్రిబ్యునల్‌ తీర్పులకు రాష్ట్ర ప్రభుత్వం విధిగా కట్టుబడి ఉండాలి.
పై అంశాలకు చట్టబద్ధత కల్పించేందుకు రాజ్యాంగాన్ని తగు విధంగా సవరించాలి. పై అంశాలపై తగిన విధంగా ఉత్తర్వులు జారీ చేసేందుకు రాష్ట్రపతికి అధికారం లభిస్తుంది.
పైన వివరించిన సూత్రాల అమలు వలన ముల్కీ రూల్సు మరియు ప్రాంతీయ కమిటి కొనసాగింపు అనవసరమైవుతాయి.
పైన వివరించిన ఆరు సూత్రాలలో మొదటి ఐదు సూత్రాలు మాత్రమే కార్యాచరణకు సంబంధించినవి. ఆరవసూత్రం మొదటి ఐదు సూత్రాల అమలుతో ముడిపడిన అంశం. ఇపుడు మొదటి ఐదు సూత్రాలు ఎట్లా అమలయినాయి. అవి ఏ మేరకు తమ లక్ష్యాలని నెరవేర్చినాయో విశ్లేషించి ఆరవ సూత్రం యొక్క ప్రాముఖ్యతని, ఇవ్వాల్టి సందర్భాలలో దీని ప్రాసంగికతను విశ్లేషించుకుందాం.
1. ఒకటవ సూత్రంలో చెప్పిట్లు వెనుకబడిన ప్రాంతాల అభివృద్ధి కోసం ప్రత్యేక నిధులు కేటాయించి అభివృద్ధిని వేగవంతం చెయ్యాలి. తెలంగాణ మిగతా ప్రాంతాలలో పోల్చి చూసినపుడు అన్ని రంగాలలో వెనుకబడిన ప్రాంతమే. ముఖ్యంగా సాగునీటి రంగం, విద్యారంగాలలో తెలంగాణ వెనుకబాటుతనం కొట్టవచ్చినట్లు కనబడుతుంది. 1975 నుండి ఇప్పటిదాకా తెలంగాణ అభివృద్ధి కోసం ప్రత్యేక నిధుల కేటాయింపు అటుంచితే అభివృద్ధి క్రమం మరింత మందగించింది. వ్యవసాయరంగం తీవ్ర సంక్షోభంలో నెట్టివేయబడింది. విలీనానికి ముందు తెలంగాణలో చెరువుల కింద సాగే వ్యవసాయం చెరువలను నిర్లక్ష్యం చేసినందువల్ల గ్రామీణ వ్యవసాయం తీవ్రంగా దెబ్బతిన్నది. వ్యవసాయం మీద ఆధారపడిన లక్షలాది జనం దేశాలు పట్టి వలసలు పోయినారు. ఒక్క మహబూబ్‌నగర్‌ జిల్లా నుంచే 16 లక్షల మంది ప్రజలు గ్రామాలు వదిలి వలసలు పోయినట్లు అంచనాలున్నాయి. వ్యవసాయం చుట్టూ అల్లుకొని ఉన్న కులవృత్తులూ ధ్వంసం అయిపోయినాయి. ఆ వృత్తుల మీద బతుకులు వెళ్ళదీసిన జనం బతుకులు ధ్వంసం అయినాయి. గత పదేళ్ళలో రాష్ట్రంలో జరిగిన రైతుల ఆత్మహత్యలో 80% తెలంగాణలో జరిగినవే. సాగునీటి సౌకర్యాల నిష్పత్తి విలీనం నాటికి ఆంధ్ర తెలంగాణల మధ్య 1.7:1 ఉంటే 2004 నాటికి అది 3.8 :1 కి పెరిగిపోయింది. సహకార బ్యాంకుల ద్వారా తెలంగాణకు అందిన రుణాలు 28% ఉంటే ఆంధ్రలో అది 72% ఉన్నది.
విద్యారంగంలో తెలంగాణపట్ల ప్రభుత్వానిది వివక్షా పూరిత విధానమే. వివిధ ప్రాంతాలలో యూనివర్శిటీలకు ప్రభుత్వం ఇస్తున్న గ్రాంటులను చూస్తే ఈ వివక్ష తెల్సిపోతుంది.
యూనివర్శిటీ గ్రాంటు ఒక్కవిద్యార్థికి :
రాయలసీమశ్రీ వెంకటేశ్వర యూనివర్శిటీ రూ. 37,500కృష్ణదేవరాయ యూనివర్శిటీ రూ. 25,000
కోస్తాంధ్ర ప్రాంతంఆంధ్ర యూనివర్శిటీ రూ. 35,500నాగార్జున యూనివర్శిటీ రూ. 22,700
తెలంగాణ ప్రాంతంఉస్మానియా యూనివర్శిటీ రూ. 17,400కాకతీయ యూనివర్శిటీ రూ. 14,000
ఎయిడెడ్‌ డిగ్రీ కాలేజీలకు ప్రభుత్వం ఇచ్చిన గ్రాంటు రాయలసీమ, ఆంధ్రాకు 75.93% అయితే తెలంగాణకు 24.07% మాత్రమే. అయితే రాజధాని నగరంలో వలసవాదులు అడ్డా బిఠాయించిన ప్రాంతాలైన బంజారాహిల్స్‌, జూబ్లిహిల్స్‌ ప్రాంతాలను మాత్రం అభివృద్ధి పర్చి మిగతా నగరాన్ని మురికి కూపంగా మార్చి, ఇవాళ తామే హైదరాబాద్‌ నగరాన్ని అభివృద్ధి పరచామని గప్పాలు కొడుతున్నారు. ఆరుసూత్రాలలో మొదటిది అత్యంత ముఖ్యమైంది పూర్తిగా నిర్వీర్యమైంది.
2. రెండవ సూత్రంలో చెప్పినట్లు హైదరాబాద్‌లో కేంద్రీయ విశ్వవిద్యాలయం అయితే ఏర్పాటయింది గాని అది ఈ ప్రాంతంలో విద్యా సౌకర్యాలను మెరుగుపర్చడంలో ఏ పాత్ర పోషించలేదు. విద్యాభివృద్ధికి ఏ విధంగానూ దోహాదం చేయలేదు. యూనివర్శిటీలోని అధ్యాపకపోస్టులు ఇతర ఉద్యోగాలు అన్నీ స్థానికేతరుల వశమైనాయి. విశ్వవిద్యాలయంలో ప్రవేశానికి తెలంగాణ విద్యార్థులకు ఏ ప్రాధాన్యత లేదు. అందువల్ల విశ్వవిద్యాలయం తన లక్ష్యాలను సాధించడంలో పూర్తిగా విఫలమైంది. దీనికి తోడు హైదరాబాద్‌ నగరంలో ఉన్న ఉస్మానియా విశ్వవిద్యాలయం సహా అన్ని కాలేజీలలో స్థానికేతరులు చొరబడి పోతున్నారు. ఎందుకంటే ఆరుసూత్రాల పథకం ప్రకారం హైదరాబాద్‌లో 4 ఏళ్ళ స్థిరనివాసం ఉన్న ఆంధ్రులను స్థానికులుగా మార్చివేస్తుంది. అంతకుముందు హైదరాబాద్‌ నగరంలోని విద్యా సౌకర్యాలు తెలంగాణ విద్యార్థులకుఅందుబాటులో ఉండేవి. ఆరుసూత్రాల పథకం కారణంగా అవి ఎండమావులుగా మారిపోయినాయి. ఈ విధంగా రెండో సూత్రంఎందుకు పనికిరాని సూత్రంగా మారిపోయింది.
3. ఇక మూడోసూత్రం ఉద్యోగాలకు సంబంధించినది. స్పెసిఫైడ్‌ గజిటెడ్‌, ఒకటం, రెండ గజిటెడ్‌ స్థాయి ఉద్యోగాలలో, కొన్ని పేర్కొన్న ఉద్యోగాలలో, నాన్‌గజిటెడ్‌ ఉద్యోగాలలో స్థానికులకు రిజర్వేషన్లు కల్పించారు. రాష్ట్రపతి ఉత్తర్వుల్లో ఈ విషయాలన్నీ పొందుపర్చారు.
32వ రాజ్యాంగ సవరణ ద్వారా ఆర్టికల్‌ 371డి ని ప్రత్యేకంగా రాజ్యాంగంలో చేర్చారు. ఆర్టికల్‌ 371డి ఏం చెబుతుందంటే
” Article 371D Special Provisions with respect to the state of Andhra Pradesh (1) The president may order made with respect to the state of A.P. provide having regard to the requirements of the state as whole for equitable oppertunities and fecilities for the people belonging to different parts of the state in the matter of public employment and in the matter of education and different provision may be made for various parts of the state.”
ఆర్టికల్‌ 371డి దఖలు పర్చిన అధికారాలతో రాష్ట్రపతి ఉత్తర్వులు 18-10-1975న జారీ అయినాయి. దీన్నే ” The Andhra Pradesh public employment (organisation of local cadres and regulation of Direct recruitment) order 1975 ” గా పిలుస్తారు. ఈ ఉత్తర్వుల ఆధారంగా జొ.వో ఎం.ఎస్‌.నెం 674 తేది : 20-10-1975న ప్రభుత్వంజారీ చేసింది. స్థూలంగా రాష్ట్రపతి ఉత్తర్వుల్లోని అశాలు ఇవి
రాష్ట్రాన్ని మొత్తం 6 జోన్లుగా విభజించారు. జోన్లు 1,2,3లు కోస్తా, జోను 4 రాయలసీమ , జోన్లు 5,6 తెలంగాణ జిల్లాలకు చెందినవి.
జిల్లా పోస్టుల్లో 80%, నాన్‌గెజిటెడ్‌ జోనల్‌ పోస్టుల్లో 70%, స్పెసిఫైడ్‌ గజిటెడ్‌ పోస్టులో 60% స్థానికులకు రిజర్వేషన్‌ కల్పించారు. మిగతా ఓపెన్‌మెరిట్‌ ద్వారా భర్తీ చెయ్యాలి. ఇవి అన్‌రిజర్వ్‌డ్‌గా పరిగణించాలి.
పదవతరగతి వరకు వరుసగా నాలుగేళ్లు ఎక్కడ చదివితే ఆ వ్యక్తిని అక్కడి స్థానికుడిగా పరిగణిస్తారు.
రాష్ట్రపత్తి ఉత్తర్వుల పరిధి నుండి సెక్రటేరియట్‌, శాఖాధిపతుల కార్యాలయాలు, ఇతర రాష్ట్రస్థాయి కార్యాలయాలు, కార్పోరేషన్లు, బోర్డులు ప్రభుత్వరంగ సంస్థలు, ప్రభుత్వ గ్రాంటు పొందే సంస్థలు, విశ్వవిద్యాలయాల మినహాయించినారు. అంటే ఇక్కడ స్థానిక రిజర్వేషన్లు వర్తించవు. అయినప్పటికీ ఆర్టికల్‌ 371డి స్ఫూర్తితో ఈ అన్ని కార్యాలయాలలో అన్ని ప్రాంతాల లోకల్‌ క్యాడర్లకు ఫెయిర్‌ సూత్రాన్ని అమలుచెయ్యాలి.
1975లో జారీ అయిన ఉత్తర్వులు యధేచ్ఛగా ఉల్లంఘనకు గురి అయినాయి. 1985 లో 610 జివో జారీ చేసేనాటికే రాష్ట్రపత్తి ఉత్తర్వులకు విరుద్ధంగా 58వేల మంది తెలంగాణలో నియమించబడినారని శ్రీ జయభారత్‌రెడ్డి కమిటి నిర్ధారించింది. వీరిని వెనక్కి పంపి ఆ ఖాళీలలో స్థానికులను భర్తీ చెయ్యామని 610 జీవోలో ప్రభుత్వం ఆదేశాలు జారీ చేసింది. మూడు నెలల్లో అంటే మర్చి 1986 నాటికే అమలుకావాల్సిన జీవో 22 సంవత్సరాల తర్వాత ఇంకా వివాదాలకి కారణమవుతున్నది. 1985లో 610 జీవో అమలు కాకపోగా ఉల్లంఘనల పరంపర కొనసాగింది. ఇంకా కొనసాగుతున్నది. ఈ క్రమంలో ఈ అక్రమ చొరబాటుదారుల సంఖ్య 2 లక్షలకు పైనే ఉంటుందని అంచనా.
రాష్ట్రపతి ఉత్తర్వుల పరిధిలో లేనటువంటి కార్యాలయాలలో ఫెయిర్‌షేర్‌ సూత్రాన్ని పాటించకపోవడం వల్ల సచివాలయంలో 9%, శాఖాధిపతుల కార్యాలయాల్లో 16% ప్రభుత్వరంగ సంస్థల్లో 20% మాత్రమే తెలంగాణ ఉద్యోగులు ఉన్నారు. ఈ కార్యాలయాలన్నీ కోస్తామయం అయి పాలనా యంత్రాంగంలో కోస్తా ఆంధ్రా ఆధిపత్యం కేంద్రీకృతమైంది. రాష్ట్రపాలనా వ్యవస్థలో తెలంగాణకు నామమాత్రపు ప్రాతినిధ్యం వల్లనే తెలంగాణ ప్రాంతం అభివృద్ధిలో, నిధుల కేటాయింపులో వివక్షకు నిర్లక్ష్యానికి గురి అయ్యింది. రాష్ట్రపత్తి ఉత్తర్వులు ఎట్లా ఉల్లంఘనకు గురి అయినాయో, రాష్ట్రపతి ఉత్తర్వులను ఎట్లా వక్రీకరించుకొని నియమాకాలు, బదిలీలు, డిఫ్యూటేషన్లు జరుపుకున్నారో గిర్‌గ్లానీ కమీషన్‌ సవివరంగా తమ తుది నివేదికలో పొందుపర్చింది. రాష్ట్రపత్తి ఉత్తర్వుల ఉల్లంఘన అంటే రాజ్యాంగ ఉల్లంఘనతో సమానం. అందువల్ల ఆరుసూత్రాలలో అత్యంత ముఖ్యమైన మూడోసూత్రం ఒక బూటకంగా మారింది. రాజ్యాంగ ఉల్లంఘనలకు సాక్ష్యంగా మన ముందు నిలబడి ఉంది.
4. నాల్గవ సూత్రం ప్రకారం రాష్ట్రంలో అడ్మినిస్ట్రేటివ్‌ ట్రిబ్యునల్‌ ఏర్పడింది. నాల్గవ సూత్రంలో పేర్కొన్నట్లు ట్రిబ్యునల్‌ ఇచ్చిన తీర్పులకు రాష్ట్రప్రభుత్వం కట్టుబడి ఉండాలి. అయితే తెలంగాణ ఉద్యోగులకు అనుకూలంగా వచ్చిన వేలాది తీర్పులను ప్రభుత్వం బుట్టదాఖలు చేసి ట్రిబ్యునల్‌ని అపహాస్యం చేసింది. చాలా కేసులలో తెలంగాణ ఉద్యోగులకు ట్రిబ్యునల్‌లో చుక్కెదురయ్యింది. రాష్ట్రపతి ఉత్తర్వులను పరిరక్షించడం ట్రిబ్యునల్‌ వైపల్యం చెందింది. ఇటీవలి 610జీవో బదిలీల మీద ఇచ్చిన స్టేలే అందుకు సాక్ష్యం. ఈ విధంగా నాల్గో సూత్రం అమలయినట్లు బయటకు కనిపిస్తున్నా ఆచరణలో అంతిమంగా వైఫల్యం చెందింది.
5. ఐదవ సూత్రం ప్రకారం మొదట నాల్గు సూత్రాలను చట్టబద్దం చేయడానికి రాజ్యాంగ సవరణ జరిగింది. మొదటి నాల్గు అంశాలకు సంబంధించి ఉత్తర్వులు కూడా వెలువడినాయి. అయితే నాల్గు సూత్రాలు అని ఉద్దేశించిన లక్ష్యాలను సాధించడంలో ఘోరంగా విఫలం అయినాయి. అందువల్ల ఈ ఐదవ సూత్రం ప్రకారం జరిగిన రాజ్యాంగ సవరణలకు ఏ విలువా లేకుండా పోయింది.
6. ఇక ఆరవ సూత్రం చెబుతున్న ప్రకారం మొదటి 5 సూత్రాలు అమలవుతే ముల్కీ రూల్సు మరియు ప్రాంతీయ కమిటీ అవసరం లేనివి అవుతాయి. దీన్ని మరో రకంగా విశ్లేషించుకుంటే మొదటి 5 సూత్రాలు అమలుకాని పక్షంలో ముల్కీరూల్సు, ప్రాంతీయ కమిటి అవసరం అవుతాయి. మొదటి 5 సూత్రాలు అమలు కావడంలో ఎంతగా వైఫల్యం చెందినాయో చూసాం. ఆ కారణంచేత ఆరవ సూత్రంలో చెప్పినట్లు ఇవ్శాళ ముల్కీరూల్సు, పూర్వపు అధికారాలతో ప్రాంతీయ కమిటీ అవసరం ఉన్నది. ఆరు సూత్రాలు ఆచరణలో వైపల్యం చెందిన కారణంగా ఆరవ సూత్రంలో చెప్పినట్లు ముల్కీరూల్సును, ప్రాంతీయ కమిటీని పూర్వపు అధికారాలతో పునరుద్ధరించవలసి ఉన్నది. 1972లో సుప్రీంకోర్టు ధర్మాసనం ముల్కీరూల్సు రాజ్యాంగబద్దమేనని తీర్పు ఇచ్చినందువల్ల, సుప్రీంకోర్టు తీర్పు ఇవ్వాల ఒక ప్రాసంగికతను సంతరించుకున్నది. ఆరు సూత్రాల పథకం అమలుకాకపోవడం వల్ల ముల్కీరూల్సుని, ప్రాంతీయ కమిటీని 1975కు ముందున్నట్లుగా తిరిగి పునరుద్ధరించవలసిన అగత్యం కేంద్ర ప్రభుత్వానికి ఉన్నది. ఇవ్వాళ తెలంగాణ ప్రజానీకం ముల్కీరూల్సుని, పూర్వపు అధికారాలతో ప్రాంతీయ కమిటీని పునరుద్ధరించమని డిమాండ్‌ చెయ్యవల్సి వస్తున్నది.
కాలం చెల్లిన ముల్కీరూల్సుని పునరుద్ధరించమని డిమాండ్‌ చెయ్యడం పట్ల ఆంధ్ర ప్రాంత ఉద్యోగ సంఘాలు, మేధావులు విస్మయాన్ని వ్యక్తం చేస్తున్నారు. ముల్కీ రూల్సు రద్దయినప్పటికీ వాటికి కాలం చెల్లలేదని మేం భావిస్తున్నాం. నిజానికి ఎన్నడూ లేనంతగా ఈనాడే ముల్కీ రూల్సు అవసరం ఉందని మేం స్పష్టం చేస్తున్నాం.
ముల్కీ రూల్సు పునరుద్ధరించమని అడగడమన్నా, 610 జీవో అమలుచెయ్యమన్నా, ఆర్టికల్‌ 371డి ప్రకారం ఉద్యోగాలలో సమాన అవకాశాలు కల్పించడమన్నా పాలనా యంత్రాంగంలో తెలంగాణకు న్యాయబద్దమైన వాటాను కోరడమే. పాలనాయంత్రాంగంలో న్యాయబద్దమైన వాటా ప్రజల సహజ సిద్ధహక్కు. ఆ హక్కును ఆంధ్రాపాలకవర్గాలు తెలంగాణకు నిరాకరిస్తున్నాయి. కనుకనే ఇవ్వాళ ముల్కీరూల్సు పునరుద్ధరణ డిమాండు ముందుకు వచ్చింది. ఇవ్వాళ కాలం చెల్లింది ఆరుసూత్రాల పథకానికే గాని ముల్కీ రూల్సుకి కాదు. రాష్ట్రపాలనా యంత్రాంగంలో తెలంగాణకు న్యాయబద్దమైన వాటా దొరకనంత కాలం ముల్కీరూల్సుకు కాలం చెల్లదు.
రేపు తెలంగాణ ప్రజల ప్రజాస్వామిక ఆకాంక్ష అయిన ప్రత్యేక రాష్ట్రం ఏర్పడినా ముల్కీ రూల్సు అవసరమవుతాయి. అందుకనే ముల్కీ రూల్సు పునరుద్ధరణ డిమాండ్‌ను సమర్ధించవలసిందిగా తెలంగాణ రాజకీయ నాయకులు, మేధావులు, రచయితలు, కవులు, కళాకారులు, విద్యార్థులు ఇతర సెక్షన్ల ప్రజలకు మేం విజ్ఞప్తి చేస్తున్నాం.
ఉపయుక్త గంథాలు :1. తెలంగాణ రాష్ట్రం ఒక డిమాండ్‌ : ప్రొ జయశంకర్‌2. ప్రత్యేక తెలంగాణ ఉద్యమాల చరిత్ర : శోభాగాంధి3. నీళ్ళు - నిజాలు : ఆర్‌. విద్యాసాగర్‌ రావు4. తెలంగాణ డైరీ 2007 : తెలంగాణ ఉద్యోగుల సంఘం5. తెలంగాణ రాష్ట్రోద్యమాల చరిత్ర : ఆదిరాజు వెంకటేశ్వర రావు6. Revival of Mulki Rules & Regional Committee : A Document prepared by Prof. Sridhara Swamy7. S.R.C Report 1955

Read more...

Telangana Websites (Jai Telangana)

http://voice2telangana.blogspot.com/ ( Full Suport Telangana) Jai Telangana

Telangana Settlers Front

Telangana Shop

Telangana Times

Telangana.Net

Telangana1969

TelanganaNews

TelanganaNews.Net

TelanganaSMS

TelanganaState

TelanganaStudents.Org

TelanganaVedika

TelanganaYuvaShakti

TeluguFolkSongs

The Singareni Collieries Company Limited

Telangana Blogs

Hridayam Wordpress

Japes Wordpress

Kaloji Wordpress

M Bharath Bhushan Wordpress

MadhuYaskhi.Com

Musi Tv KaraPatralu Wordpress

Orkut Telangana Community

Polepally

Sujai BlogSpot

Telangana Diary Wordpress

Telangana Media Wordpress

Telangana Students Blogspot

Telangana Students Wordpress

Andesri Blogspot

NaveenAchari Blogspot

NaveenAchari Wordpress

Prajathantra Wordpress

Sahitheeyanam Blogspot

Sanduka Wordpress (Poetry by NarayanaSwamy)

Telangana IT-Forum Photos (Picasa)

Telangana Tour Blogspot

VRDarla Blogspot

http://voice2telangana.blogspot.com/

Read more...

Lorem Ipsum

Blog Money Valuation
My blog has been valued at... $606.24

Blog Valuation Tool from BlogCalculator.com

Entertainment blogs
Blogarama - The Blog Directory Reference - FreeDirectorySubmit.com, a Social-aware, SEO-friendly web directory submission service. Top Traffic Wholesaler - Offers Lowest Targeted Traffic..
World's leading company in Online Website Advertising since 2005.. Offering high volume targeted traffic - Greatest Place To Buy - Lowest Price To Get. Website Monitoring by InternetSeer Promote Your Blog http://www.powerhits4u.com/images/125x125.gif Online Marketing Blog Directory blogville.us Blogs lists and reviews voice2telangana.blogspot.com/ Comprehensive Web Page Data Trust Rank for voice2telangana.blogspot.com - 0.39 Future Google PR for voice2telangana.blogspot.com - 2.45

  © Blogger templates Newspaper III by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP